ﯾﮑﯽ ﺑﻮﺩ ﻭ ﯾﮑﯽ ﺑﻮﺩ ﻭ ﯾﮑﯽ ﺑﻮﺩ

ﺁﻥ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﻮﺩﮐﯽ ﺍﻡ ﺷﻨﯿﺪﻩ ﺍﻡ ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﻣﻦ ﻏﻠﺖ ﻣﯿﺨﻮﺭﺩ...ﻫﻤﺎﻥ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥِ ﯾﮑﯽ ﺑﻮﺩ ﻭ ﯾﮑﯽ ﻧﺒﻮﺩ.. ﺍﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﻣﯿﮕﻮﯾﻢ ﻣﻦ ، ﯾﮑﯽ ﺑﻮﺩ ﻭ ﯾﮑﯽ ﺑﻮﺩ ﻭ ﯾﮑﯽ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﯿﭽﮑﺲ ﻧﺒﻮﺩ ﺑﻪ ﺟﺰ ، ﻫﻤﺎﻥ ﯾﮏ ﮐﺲ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﻫﻤﻪ ﮐﺲ ﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ!!! ﻫﻤﺎﻥ ﯾﮏ ﺩﻧﯿﺎ!! ﻫﻤﺎﻥ ﯾﮏ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ!! ﻫﻤﺎﻥ ﯾﮏ ﺗﺎﺭﯾﺦ!! ﻫﻤﺎﻥ ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﻘﺶ ﺑﺎﺯﯼ ﻣﯿﮑﺮﺩ!! ﻫﻤﺎﻥ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﯽ ﻫﺎ ، ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺷﮑﻬﺎ ،ﻫﻤﺎﻥ ﺗﺮﺱ ﻭ ﺩﻟﻬﺮﻩ !!! ﻫﻤﺎﻥ ﯾﮏ ﺷﺐ ﺭﻭﯾﺎﯾﯽ ﻫﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺳﻮﮒ ﭘﺪﺭ ﻧﺸﺴﺘﻦ!! ﻫﻤﺎﻥ ﺩﺭﻭﺩ ﻫﺎ ﺑﺮ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﻧﻔﺮﯾﻦ ﻫﺎ ﺑﺮﺁﻥ ﯾﮏ ﺳﯿﺐ!!! ﻫﻤﺎﻥ ﺩﯾﺮﻭﺯ ﻫﺎ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﺑﻬﺎ ﻭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﻣﺎﻫﯽ ﻫﺎ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﻫﺎ ﮐﺮﺩﻡ.. ﻫﻤﯿﻦ ﺩﯾﺮﻭﺯ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﯿﮕﻮﯾﻨﺪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺷﺖ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺟﺪﺍ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻡ ، ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻏﻮﺷﺖ !!! ﺁﺭﯼ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻢ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﯾﮑﯽ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﯾﮏ ﮐﺲ ﻫﻤﻪ ﮐﺲ ﺑﻮﺩ... ﺩﮔﺮ ﻧﻤﯿﮕﻮﯾﻢ ﯾﮑﯽ ﺑﻮﺩ ، ﯾﮑﯽ ﻧﺒﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﯾﮏ ﮐﺲ ﺑﻮﺩ... ﺯﻟﺰﻟﻪ ﻫﻢ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻮﺩ... ﺗﭙﺶ ﻫﺎﯼ ﻗﻠﺒﻢ ﺭﺍ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻪ ﺗﺎﭖ ﺗﺎﭖ ﻣﯽ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ.. ﻭ ﺁﻥ ﯾﮑﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﮕﻮﯾﻢ ﺑﻮﺩ ! ﺁﺭﯼ ﻫﻤﺎﻥ ﯾﮏ ﮐﺲ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺷﮕﻔﺘﯽ ﻫﺎ ﻭ ﭘﺮﻭﺍﺯﻫﺎ ﻭ ﮐﻤﺎﻫﺎ!! ﻣﻦ ، ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﯾﮏ ﮐﺲ ﺗﮑﯿﻪ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﮐﺲ ﺭﺍ ﯾﮏ ﮐﺲ ﺑﻨﮕﺮﻡ..