ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺍﺳﺒﯽ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎﺭﯼ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ
ﭘﺸﺖ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺷﻬﺮ ﺑﯿﻔﺘﺎﺩ. ﺻﺎﺣﺐ ﺍﺳﺐ ﺍﻭ
ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻬﺮ ﺷﺪ ﻣﺮﺩﻡ
ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺍﺳﺒﺖ ﺍﺯ ﭼﻪ ﺑﺎﺑﺖ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ
ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﭘﺮﻧﮑﺒﺖ ﺑﯿﻔﺘﺎﺩ. ﻣﺮﺩ ﮔﻔﺖ ﺍﺯ
ﺁﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻏﻤﺨﻮﺍﺭﺍﻥ ﻧﺎﺯﻧﯿﻨﯽ ﻫﻤﭽﻮﻥ
ﺷﻤﺎ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﻮﺩ ﺩﺍﺋﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ
ﺑﺎﺭ ﺣﻤﻞ ﮐﻨﺪ.
ﭘﯿﺮﻣﺮﺩﯼ ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﯽ ﭼﻨﯿﻦ ﺍﺳﺖ.
ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﺳﺐ ﺗﻮ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ. ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ
ﻫﯿﮑﻞ ﻧﺤﯿﻒ ﺍﻭ ﻧﻈﺮﯼ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ
ﺯﻥ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﻢ ﺗﺎ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺑﺎﺭ ﻣﯽ
ﮐﺸﯿﺪﻡ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭﻡ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﻦ ﻫﻢ
ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﺳﺐ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺩ ﺗﻨﻬﺎﯾﻢ ﻭ ﻟﺤﻈﻪ ﺭﻓﺘﻨﻢ
ﺭﺍ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻣﯽ ﮐﺸﻢ.
ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﺁﻥ ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﻧﺤﯿﻒ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﮐﺎﺳﻪ
ﺍﯼ ﺁﺏ ﺍﺯ ﻟﺐ ﺟﻮﯼ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺳﺐ
ﻧﺤﯿﻒ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺍﺳﺐ
ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺭﺍﺯ ﺩﻝ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ. ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ
ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﺍﺳﺐ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﭘﺎﯼ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩ ﻭ
ﻫﻤﺮﺍﻩ ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺷﺪ.
ﺻﺎﺣﺐ ﺍﺳﺐ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪﻧﺪ. ﺍﻭ
ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﭼﻄﻮﺭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ. ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﺧﻨﺪﻩ
ﺍﯼ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺘﯽ
ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻣﻦ ﯾﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﺶ ﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻢ ﻭ
ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﺨﺘﯽ ﮐﻨﺎﺭﺵ ﺑﻮﺩﻡ.
ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ: ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﺲ ﭘﯿﺮ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺍﺳﺐ ﻫﺮ
ﺭﻭﺯ ﮐﺎﻡ ﺭﻫﮕﺬﺭﺍﻥ ﺗﺸﻨﻪ ﺭﺍ ﺳﯿﺮﺍﺏ ﻣﯽ
ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﺮﮒ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻧﻤﯽ
ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ.
ﺍﺭﺩ ﺑﺰﺭﮒ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ : ﺩﻭﺳﺘﯽ ﻭ ﻣﻬﺮ ،
ﺍﻣﯿﺪ ﻣﯽ ﺁﻓﺮﯾﻨﺪ ﻭ ﺍﻣﯿﺪ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻫﻤﺎﻥ
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺳﺖ.
مطالب مرتبط
فکر جالب! ارسال نظر برای این مطلب
اطلاعات کاربری
لینک دوستان
نظرسنجی
شما طرفدار کدام تیم هستید؟
آمار سایت