ﺍﻣﺮﻭﺯ ﮐﻪ ﺩﺳﺖ ﻭ ﺑﺎﻝ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻟﺨﻮﺷﯽ ﻫﺎﯾﻢ ﺧﺎﻟﯽ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻫﮕﺬﺭﺍﻥ ، ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﺩﺳﺖ ﺍﻭﻟﻢ ﺭﺍ ﻣﯽ ﻓﺮﻭﺷﻢ ، ﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﺒﺮﻧﺪ . ﺑﺒﺮﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﻬﮑﺸﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺍﺣﺘﺴﺎﺏ ﺳﺎﻟﻬﺎﯼ ﺩﻭﺭ ﻧﻮﺭﯼ ﻫﺮﮔﺰ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﺒﯿﻨﻢ . ﻧﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﯿﺎﻭﺭﻡ . ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﯿﺎﻭﺭﻡ ﺗﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﮕﻮﯾﻢ : ﮔﺮ ﺯ ﺁﺯﺭﺩﻥ ﻣﻦ ﻫﺴﺖ ﻏﺮﺽ ﻣﺮﺩﻥ ﻣﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﺁﺯﺍﺭ ﻣﮑﻮﺵ ﺍﺯ ﭘﯽ ﺁﺯﺭﺩﻥ ﻣﻦ ﭘﺎﯼ ﺗﻤﺎﻡ ﺣﺮﻓﻬﺎﯼ ﺑﺎﺩ ﮐﻪ ﻣﯽ ﻧﺸﯿﻨﯽ ﺗﺎﺯﻩ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﻧﺴﺒﺘﯽ ﺑﺎ ﻧﺴﯿﻢ ﻧﺪﺍﺭﺩ ، ﺍﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭﻗﺘﯽ ﻧﺴﯿﻢ ﻗﺪ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ ﻭ ﺑﺰﺭﮒ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﺑﺎﺩ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻭﺣﺸﯽ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺗﺎﺯﺩ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺟﻤﻌﯽ ﺑﺮﮔﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ . ﺣﺎﻻ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺎ ﭼﻪ ﻧﺴﺒﺘﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﯾﺎ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻧﺴﺒﺘﯽ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﺳﺎﻟﻬﺎﯼ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺭﻓﺘﻪ ﺭﺍ ﻣﯿﺎﻥ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻫﻢ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯾﻢ . ﮔﺎﻫﯽ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺍﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﻭﺭﻣﺎﻥ ﻧﻤﯿﺸﻮﺩ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺗﻨﺶ ﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﻋﻤﺮ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﯾﻢ ﻭ ﮔﺎﻫﯽ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺁﺷﻨﺎﺋﯿﻢ ﮐﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺩﻭﻗﻠﻮﻫﺎﺋﯽ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺩﺳﺖ ﻫﯿﭻ ﻗﻀﺎ ﻭ ﻗﺪﺭﯼ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺟﺪﺍﯾﻤﺎﻥ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ . ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﺎﻩ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﻣﻦ ، ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺕ ﻧﮕﯿﺮ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺣﺎﻝ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺁﺩﻣﻬﺎ ﺑﺪ ﺍﺳﺖ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺑﺪ ﮐﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺷﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﯼ ﺩﻧﺞ ﺑﺮﺍﯼ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮕﺮﺩﻧﺪ . ﺑﺎ ﺁﻧﮑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯽ ﻓﺮﻭﺷﻢ ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﺰﯾﺴﺘﻪ ﺍﻡ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ .

ﺭﻭﺯﯼ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﯼ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺁﺭﺗﻮﺭ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺍﺵ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺳﺘﮕﯿﺮ ﻭ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﮐﺮﺩ . ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺁﺭﺗﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﮑﺸﺪ ﺍﻣﺎ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺁﺭﺗﻮﺭ ﻭﺍﻓﮑﺎﺭ ﻭ ﻋﻘﺎﯾﺪﺵ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ . ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺭﻭ، ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﻭﯼ ﺷﺮﻃﯽ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﺎﯾﺴﺖ ﺑﻪ ﺳﺆﺍﻝ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﻫﺪ . ﺁﺭﺗﻮﺭ ﯾﮏ ﺳﺎﻝ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﺟﻮﺍﺏ ﺁﻥ ﺳﻮﺍﻝﺭﺍ ﺑﯿﺎﺑﺪ، ﻭ ﺍﮔﺮ ﭘﺲ ﺍﺯ ﯾﮑﺴﺎﻝ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻪ ﯾﺎﻓﺘﻦ ﭘﺎﺳﺦ ﻧﻤﯽﺷﺪ، ﮐﺸﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ . ﺳﺆﺍﻝ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ: ﺯﻧﺎﻥ ﻭﺍﻗﻌﺎً ﭼﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﻨﺪ؟ ﺍﯾﻦ ﺳﺆﺍﻟﯽ ﺣﺘﯽ ﺍﮐﺜﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻧﺪﯾﺸﻤﻨﺪ ﻭ ﺑﺎﻫﻮﺵ ﺭﺍ ﻧﯿﺰﺳﺮﮔﺸﺘﻪ ﻭ ﺣﯿﺮﺍﻥ ﻣﯽ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﺭﺗﻮﺭ ﺟﻮﺍﻥ ﯾﮏ ﭘﺮﺳﺶ ﻏﯿﺮﻗﺎﺑﻞ ﺣﻞ ﺑﺎﺷﺪ . ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﭘﺬﯾﺮﺵ ﺍﯾﻦ ﺷﺮﻁ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻥ ﺑﻮﺩ، ﻭﯼ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﯾﺎﻓﺘﻦ ﺟﻮﺍﺏ ﺳﺆﺍﻝ ﺩﺭ ﻣﺪﺕ ﯾﮏ ﺳﺎﻝ ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ . ﺁﺭﺗﻮﺭ ﺑﻪ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﯽ ﺍﺵ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﺧﻮﺍﻫﯽ ﮐﺮﺩ : ﺍﺯ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩ ﻫﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﮐﺸﯿﺶ ﻫﺎ، ﺍﺯ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺧﺮﺩﻣﻨﺪ، ﻭ ﺣﺘﯽ ﺍﺯ ﺩﻟﻘﮏ ﻫﺎﯼ ﺩﺭﺑﺎﺭ. … ﺍﻭ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮﺩ، ﺍﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﮐﺴﯽ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﭘﺎﺳﺦ ﺭﺿﺎﯾﺖ ﺑﺨﺸﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﺳﺆﺍﻝ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻨﺪ. ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﻭﯼ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺯﻥ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ ﭘﯿﺮﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﯾﻦ ﺳﺆﺍﻝ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﺪ، ﻣﺸﻮﺭﺕ ﮐﻨﺪ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﻣﯽ ﺭﻓﺖ ﺩﺳﺘﻤﺰﺩ ﻭﯼ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺑﺎﻻ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﻭﯼ ﺑﻪ ﺍﺧﺬ ﺣﻖ ﺍﻟﺰﺣﻤﻪ ﻫﺎﯼ ﻫﻨﮕﻔﺖ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺁﻥ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺑﻮﺩ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺭﻭﺯ ﺳﺎﻝ ﻓﺮﺍ ﺭﺳﯿﺪ، ﺁﺭﺗﻮﺭ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﭼﺎﺭﻩ ﺍﯼ ﺑﻪ ﺟﺰ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺑﺎ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ ﭘﯿﺮ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ ﻣﻮﺍﻓﻘﺖ ﮐﺮﺩ ﺗﺎ ﺟﻮﺍﺏ ﺳﺆﺍﻝ ﺭﺍ ﺑﺪﻫﺪ، ﺍﻣﺎ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺯ ﺁﺭﺗﻮﺭ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﻤﺰﺩﺵ ﻣﻮﺍﻓﻘﺖ ﮐﻨﺪ. ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ ﭘﯿﺮ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻟُﺮﺩ ﻟﻨﺴﻠﻮﺕ، ﻧﺰﺩﯾﮑﺘﺮﯾﻦ ﺩﻭﺳﺖ ﺁﺭﺗﻮﺭ ﻭ ﻧﺠﯿﺐ ﺯﺍﺩﻩ ﺗﺮﯾﻦ ﺩﻻﻭﺭ ﻭ ﺳﻠﺤﺸﻮﺭ ﺁﻥ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﮐﻨﺪ ! ﺁﺭﺗﻮﺭ ﺍﺯ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻭﺣﺸﺖ ﺯﺩﻩ ﺷﺪ. ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ ﭘﯿﺮ؛ ﮔﻮﮊﭘﺸﺖ، ﻭﺣﺸﺘﻨﺎﮎ ﻭ ﺯﺷﺖ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﺩﺍﺷﺖ، ﺑﻮﯼ ﮔﻨﺪﺍﺏ ﻣﯿﺪﺍﺩ، ﺻﺪﺍﯾﺶ ﺗﺮﺳﻨﺎﮎ ﻭ ﺯﺷﺖ ﻭ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎﯼ ﻭﺣﺸﺘﻨﺎﮎ ﻭ ﻏﯿﺮﻗﺎﺑﻞ ﺗﺤﻤﻞ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﺭ ﺍﻭ ﯾﺎﻓﺖ ﻣﯿﺸﺪ . ﺁﺭﺗﻮﺭﻫﺮﮔﺰ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺵ ﺑﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﻧﻔﺮﺕ ﺍﻧﮕﯿﺰﯼ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺍﺯ ﺍﯾﻨﺮﻭ ﻧﭙﺬﯾﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﺑﺎ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺍﻭﺭﺍ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﮐﻨﺪ ﭼﻨﯿﻦ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﻭﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ ﺭﺍ ﺗﻘﺒﻞ ﮐﻨﺪ . ﺍﻣﺎ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﻟﻨﺴﻠﻮﺕ، ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎﺩ ﺑﺎﺧﺒﺮ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺁﺭﺗﻮﺭ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮﺩ . ﺍﻭ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﮔﺬﺷﺘﮕﯽ ﺍﯼ ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺑﺎ ﺟﺎﻥ ﺁﺭﺗﻮﺭ ﻧﯿﺴﺖ . ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺭﻭ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﺁﻧﺎﻥ ﺍﻋﻼﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ ﭘﺎﺳﺦ ﺳﻮﺍﻝ ﺭﺍ ﺩﺍﺩ . ﺳﺆﺍﻝ ﺁﺭﺗﻮﺭ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ : ﺯﻧﺎﻥ ﻭﺍﻗﻌﺎً ﭼﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ؟ ﭘﺎﺳﺦ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ” : ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺗﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﺴﺌﻮﻝ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺑﺎﺷﻨﺪ.“ ﻫﻤﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺁﻥ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﻓﻬﻤﯿﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ ﯾﮏ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺭﺍ ﻓﺎﺵ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺁﺭﺗﻮﺭ ﺑﻪ ﻭﯼ ﺑﺨﺸﯿﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ، ﻭ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮﺭ ﻫﻢ ﺷﺪ . ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ،ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺁﺭﺗﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﯼ ﻫﺪﯾﻪ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻟﻨﺴﻠﻮﺕ ﻭ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ ﭘﯿﺮ ﯾﮏ ﺟﺸﻦ ﺑﺎﺷﮑﻮﻩ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﮐﺮﺩﻧﺪ .ﻣﺎﻩ ﻋﺴﻞ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻣﯿﺸﺪ ﻭ ﻟﻨﺴﻠﻮﺕ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﯾﮏ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻭﺣﺸﺘﻨﺎﮎ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ، ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻣﻮﻋﻮﺩ ﺑﺎ ﺩﻟﻮﺍﭘﺴﯽ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﻭﺍﺭﺩ ﺣﺠﻠﻪ ﺷﺪ . ﺍﻣﺎ، ﭼﻪ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﯼ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ؟ ﺯﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﺯﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﺩﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺗﺨﺖ ﻣﻨﺘﻈﺮﺵ ﺑﻮﺩ . ﻟﻨﺴﻠﻮﺕ ﺷﮕﻔﺖ ﺯﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﭼﻪ ﺍﺗﻔﺎﻗﯽ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﺯﻥ ﺯﯾﺒﺎ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ: ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻟﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﺎ ﻭﯼ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮﯼ ﭘﯿﺮ ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻧﯿﻤﯽ ﺍﺯ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺭﻭﺯ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺯﯾﺒﺎ ﮐﻨﺪ ﻭ ﻧﯿﻤﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﻤﺎﻥ ﺯﻥ ﻭﺣﺸﺘﻨﺎﮎ ﻭ ﻋﻠﯿﻞ ﺑﺎﺷﺪ . ﺳﭙﺲ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ ﺍﺯ ﻭﯼ ﭘﺮﺳﯿﺪ ” : ﮐﺪﺍﻣﯿﮏ ﺭﺍ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ؟ ﺯﯾﺒﺎ ﺩﺭ ﻃﯽ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺯﺷﺖ ﺩﺭ ﻃﯽ ﺷﺐ، ﯾﺎ ﺑﺮﻋﮑﺲ ﺁﻥ …؟.” ﻟﻨﺴﻠﻮﺕ ﺩﺭ ﻣﺨﻤﺼﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﮔﯿﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﻌﻤﻘﯽ ﮐﺮﺩ . ﺍﮔﺮ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﻭﯼ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻃﯽ ﺭﻭﺯ ﺧﻮﺍﺳﺘﺎﺭ ﻣﯿﺸﺪ ﺁﻧﻮﻗﺖ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﺶ ﻭ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ، ﻫﻤﺴﺮ ﺯﯾﺒﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﺪ، ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺧﻠﻮﺕ ﺷﺐ ﺩﺭ ﻗﺼﺮﺵ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ ﭘﯿﺮ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪﺑﺎﺷﺪ ! ﯾﺎ ﺁﻧﮑﻪ ﺩﺭ ﻃﯽ ﺭﻭﺯ ﺍﯾﻦ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ ﻣﺨﻮﻑ ﻭ ﺯﺷﺖ ﺭﺍ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﺪ ﻭﻟﯽ ﺩﺭ ﺷﺐ، ﺯﻧﯽ ﺯﯾﺒﺎ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻟﺤﻈﺎﺕ ﻓﻮﻕ ﺍﻟﻌﺎﺩﻩ ﻭ ﻟﺬﺕ ﺑﺨﺸﯽ ﺭﺍﺑﺎ ﻭﯼ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ. ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﯾﮏ ﻣﺮﺩ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﯿﺪ ﮐﺪﺍﻣﯿﮏ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ… ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺷﻤﺎ ﮐﺪﺍﻣﯿﮏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ؟ ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﯾﮏ ﺯﻥ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪ، ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺩﺍﺭﯾﺪ ﻣﺮﺩ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻧﮑﻪ ﺑﻘﯿﻪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﯿﺪ ﺑﻨﻮﯾﺴﯿﺪ. ﺁﻧﭽﻪ ﻟﻨﺴﻠﻮﺕ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﺮﺩ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ:ﻟﻨﺴﻠﻮﺕ ﻧﺠﯿﺐ ﺯﺍﺩﻩ ﻭ ﺷﺮﯾﻒ، ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ ﻗﺒﻼً ﭼﻪ ﭘﺎﺳﺨﯽ ﺑﻪ ﺳﺆﺍﻝ ﺁﺭﺗﻮﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ؛ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺭﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺣﻖ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﻭ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﺗﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﺩﺭ ﺍﯾﻦﻣﻮﺭﺩ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮﺩ . ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﺍﯾﻦ ﭘﺎﺳﺦ، ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ ﺍﻋﻼﻡ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﺯﯾﺒﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ، ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﻟﻨﺴﻠﻮﺕ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺧﻮﺩ ﻣﺴﺌﻮﻝ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ .

ﮔﺮﭼﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﻧﯿﺴﺖ ﺍﯼ ﻋﺠﻞ! ﻣﻬﻤﺎﻥ ﻧﻮﺍﺯﯼ ﮐﻦ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﺗﺎﺏ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﯿﻦ ﻣﺎﻫﯽ ﻫﺎﯼ ﺍﻗﯿﺎﻧﻮﺱ ﻭ ﻣﺎﻫﯽ ﻫﺎﯼ ﺗﻨﮓ ﻫﯿﭻ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﻭﻗﺘﯽ ﭼﺎﺭﻩ ﺍﯼ ﺟﺰ ﺁﺏ ﻧﯿﺴﺖ! ﻣﺎ ﺭﻋﯿﺖ ﻫﺎ ﮐﺠﺎ! ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺑﺎﻏﺴﺘﺎﻥ ﮐﺠﺎ؟! ﺭﻭﺳﺘﺎﯼ ﺳﯿﺐ ﻫﺎﯼ ﺳﺮﺥ ﺑﯽ ﺍﺭﺑﺎﺏ ﻧﯿﺴﺖ ﺍﯼ ﭘﻠﻨﮓ ﺍﺯ ﮐﻮﻩ ﺑﺎﻻﺭﻓﺘﻨﺖ ﺑﯿﻬﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﮐﻤﯿﻦ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻣﺰﻥ، ﺍﻣﺸﺐ ﺷﺐ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﻧﯿﺴﺖ ﺩﺭ ﻧﻤﺎﺯﺕ ﺷﻌﺮ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﯽ ﻭ ﻣﯽ ﺭﻗﺼﯽ، ﺩﺭﯾﻎ! ﺟﺎﯼ ﺍﯾﻦ ﺩﯾﻮﺍﻧﮕﯽ ﻫﺎ ﮔﻮﺷﻪ ﯼ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﻧﯿﺴﺖ ﮔﺮﺩﺑﺎﺩﯼ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ، ﯾﮏ ﻋﻤﺮ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﭼﯿﺴﺖ؟ ﮔﻮﻫﺮﯼ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺮﮒ ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﻫﻢ ﻧﺎﯾﺎﺏ ﻧﯿﺴﺖ!

ﺍﻭﻟﯿــــﻦ ﺭﻭﺯ ﺩﺑﺴﺘـــــﺎﻥ ﺑﺎﺯﮔـــﺮﺩ ﮐﻮﺩﮐــﯽ ﻫﺎ ﺷﺎﺩ ﻭ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﺑﺎﺯﮔﺮﺩ ﺑﺎﺯﮔــــــﺮﺩ ﺍﯼ ﺧﺎﻃــــﺮﺍﺕ ﮐﻮﺩﮐﯽ ﺑﺮ ﺳـــــﻮﺍﺭ ﺍﺳﺐ ﻫــﺎﯼ ﭼﻮﺑﮑـﯽ ﺧﺎﻃـــــﺮﺍﺕ ﮐﻮﺩﮐــــــﯽ ﺯﯾﺒـﺎ ﺗﺮﻧﺪ ﯾﺎﺩﮔـــﺎﺭﺍﻥ ﮐﻬــــــﻦ ﻣﺎﻧﺎ ﺗــــــﺮﻧﺪ ﺩﺭﺳﻬـــــﺎﯼ ﺳﺎﻝ ﺍﻭﻝ ﺳﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺁﺏ ﺭﺍ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻪ ﺳـــــــــﺎﺭﺍ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﺭﺱ ﭘﻨﺪ ﺁﻣـــــﻮﺯ ﺭﻭﺑﺎﻩ ﻭ ﺧﺮﻭﺱ ﺭﻭﺑـــــﻪ ﻣﮑﺎﺭ ﻭ ﺩﺯﺩ ﭼﺎﭘﻠـــــــﻮﺱ ﮐﺎﮐﻠــﯽ ﮔﻨﺠﺸﮑﮑﯽ ﺑﺎﻫﻮﺵ ﺑﻮﺩ ﻓﯿﻞ ﻧﺎﺩﺍﻧــــﯽ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﻣـــﻮﺵ ﺑﻮﺩ ﺭﻭﺯ ﻣﻬﻤﺎﻧــــﯽ ﮐﻮﮐﺐ ﺧﺎﻧﻢ ﺍﺳﺖ ﺳﻔﺮﻩ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺑــﻮﯼ ﻧﺎﻥ ﮔﻨﺪﻡ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﻭﺟــﻮﺩ ﺳـــﻮﺯ ﻭ ﺳﺮﻣﺎﯼ ﺷﺪﯾﺪ ﺭﯾﺰ ﻋﻠﯽ ﭘﯿﺮﺍﻫﻦ ﺍﺯ ﺗﻦ ﻣـــﯽ ﺩﺭﯾﺪ ﺗﺎ ﺩﺭﻭﻥ ﻧﯿﻤﮑﺖ ﺟـــﺎ ﻣـــﯽ ﺷﺪﯾﻢ ﻣﺎ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮐﺒــــﺮﺍ ﻣﯽ ﺷﺪﯾﻢ ﭘﺎﮎ ﮐﻦ ﻫﺎﯾـــــﯽ ﺯ ﭘﺎﮐﯽ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﯾﮏ ﺗﺮﺍﺵ ﺳـــﺮﺥ ﻻﮐـــﯽ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﮐﯿﻔﻤﺎﻥ ﭼﻔﺘــﯽ ﺑﻪ ﺭﻧﮓ ﺯﺭﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﺩﻭﺷﻤﺎﻥ ﺍﺯﺣﻠﻘﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﺩﺭﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﮔﺮﻣـــــﯽ ﺩﺳﺘﺎﻧﻤـــــــــﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﮒ ﺩﻓﺘﺮﻫــــﺎﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺭﻧﮓ ﮐــﺎﻩ ﺑﻮﺩ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻢ ﺻﺪﺍﯾﯽ ﭼﻮﻥ ﺗﮕﺮﮒ ﺧﺶ ﺧﺶ ﺟـــــﺎﺭﻭﯼ ﺑﺎﺑﺎ ﺭﻭﯼ ﺑﺮﮒ ﻫﻤﮑــــــﻼﺳﯽ ﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﯾﺎﺩﻡ ﮐﻨﯿﺪ ﺑﺎﺯ ﻫــــﻢ ﺩﺭ ﮐﻮﭼـــــــﻪ ﻓﺮﯾﺎﺩﻡ ﮐﻨﯿﺪ ﻫﻤﮑــﻼﺳﯽ ﻫﺎﯼ ﺩﺭﺱ ﻭ ﺭﻧﺞ ﻭ ﮐﺎﺭ ﺑﭽـــــﻪ ﻫﺎﯼ ﺟﺎﻣــــﻪ ﻫﺎﯼ ﻭﺻﻠﻪ ﺩﺍﺭ ﮐﺎﺵ ﻫــــﺮﮔﺰ ﺯﻧﮓ ﺗﻔﺮﯾﺤـــــــﯽ ﻧﺒﻮﺩ ﺟﻤﻊ ﺑـــــــﻮﺩﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﻔﺮﯾﻘـــــﯽ ﻧﺒﻮﺩ ﮐﺎﺵ ﻣـــﯽ ﺷﺪ ﺑﺎﺯ ﮐﻮﭼﮏ ﻣﯿﺸﺪﯾﻢ ﻻﺍﻗـــــــﻞ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﮐﻮﺩﮎ ﻣﯿﺸـــــﺪﯾﻢ ﯾﺎﺩ ﺁﻥ ﺁﻣــــــــﻮﺯﮔﺎﺭ ﺳﺎﺩﻩ ﭘــــــــــﻮﺵ ﯾﺎﺩ ﺁﻥ ﮔﭽــــــﻬﺎ ﮐﻪ ﺑﻮﺩﺵ ﺭﻭﯼ ﺩﻭﺵ ﺍﯼ ﻣﻌﻠــــــﻢ ﻧﺎﻡ ﻭ ﻫــﻢ ﯾﺎﺩﺕ ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ﯾﺎﺩ ﺩﺭﺱ ﺁﺏ ﻭ ﺑــــــﺎﺑـــــﺎﯾﺖ ﺑﻪ ﺧﯿــﺮ ﺍﯼ ﺩﺑﺴﺘﺎﻧــــﯽ ﺗﺮﯾﻦ ﺍﺣﺴــــﺎﺱ ﻣﻦ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩ ﺍﯾﻦ ﻣﺸــــــــﻖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺧﻂ ﺑﺰﻥ

ﺍﻣﺸﺐ ﺍﺯ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﺯﺍﻍ ﻭ ﺯﻏﻦ ﻣﯽ ﺁﯾﻢ ﺍﺯﻟﮕﺪ ﻣﺎﻝ ﺗﺮﯾﻦ ﺳﻤﺖ ﭼﻤﻦ ﻣﯽ ﺁﯾﻢ ﮔﻔﺘﻨﯽ ﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺭﺍﺯ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﺳﺮ ﺍﯾﻦ ﺭﺷﺘﻪ ﺩﺭﺍﺯ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﻓﺮﻭﭘﺎﺷﯽ ﺍﺭﮐﺎﻥ ﻭﻓﺎ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻡ ﺧﻮﺵ ﻧﺪﺍﺭﯾﺪ ﻭﻟﯽ ﺍﺷﮏ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻡ ﭼﻪ ﭼﻤﻨﻬﺎ ﮐﻪ ﻧﺮﻭﺋﯿﺪﻩ ﭘﺮﯾﺸﺎﻥ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﭼﻪ ﺧﺪﺍﻫﺎ ﮐﻪ ﻓﺪﺍﯼ ﺩﻭ ﺳﻪ ﻣﻦ ﻧﺎﻥ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﭼﻪ ﻟﻄﯿﻔﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﯿﺮﺍﻥ ﺣﺒﺶ ﺑﺨﺸﯿﺪﻧﺪ ﭼﻪ ﻇﺮﯾﻔﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺸﺘﯽ ﺗﻦ ﻟﺶ ﺑﺨﺸﯿﺪﻧﺪ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻡ ﻭ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮ ﺧﻮﻥ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻡ ﺍﯾﻦ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺸﻨﻮﯼ ﻣﻦ ﺩﯾﺪﻡ

ﻣَﺮﺩﯼ , ﺷﺐ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺍﺯ ﺩﻩ ﭘﺪﺭﯼ ﺗﻮ ﺷﻤﺎﻝ ﺍﻃﺮﻑ ﺍﺭﺩﺑﯿﻞ، ﺟﺎﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﺩﻩ ﺍﺻﻠﯽ ﺑﯿﺎﺩ، ﯾﺎﺩ ﺑﺎﺑﺎﺵ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ؛ ﺟﺎﺩﻩ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺑﺎ ﺻﻔﺎ ﺗﺮﻩ ﻭ ﺍﺯ ﻭﺳﻂ ﺟﻨﮕﻞ ﺭﺩ ﻣﯿﺸﻪ! ﺍﯾﻦﻃﻮﺭﯼ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽﮐﻨﻪ: ﻣﻦ ﺍﺣﻤﻖ ﺣﺮﻑ ﺑﺎﺑﺎﻡ ﺭﻭ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﭘﯿﭽﯿﺪﻡ ﺗﻮ ﺧﺎﮐﯽ، ٢٠ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮ ﺍﺯ ﺟﺎﺩﻩ ﺩﻭﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﯾﻬﻮ ﻣﺎﺷﯿﻨﻢ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺷﺪ ﻭ ﻫﺮ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﺮﺩﻡ ﺭﻭﺷﻦ ﻧﻤﯿﺸﺪ. ﻭﺳﻂ ﺟﻨﮕﻞ، ﺩﺍﺭﻩ ﺷﺐ ﻣﯿﺸﻪ، ﻧﻢ ﺑﺎﺭﻭﻥ ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺖ. ﺍﻭﻣﺪﻡ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﯾﮑﻤﯽ ﺑﺎ ﻣﻮﺗﻮﺭ ﻭﺭ ﺭﻓﺘﻢ ﺩﯾﺪﻡ ﻧﻪ ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ، ﻧﻪ ﺍﺯ ﻣﻮﺗﻮﺭ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺳﺮ ﺩﺭ ﻣﯽﺍﺭﻡ! ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﺗﻮ ﺩﻝ ﺟﻨﮕﻞ، ﺭﺍﺳﺖ ﺟﺎﺩﻩ ﺧﺎﮐﯽ ﺭﻭ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﻣﺴﯿﺮﻡ ﺭﻭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩﻡ. ﺩﯾﮕﻪ ﺑﺎﺭﻭﻥ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺗﻨﺪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺑﺎ ﯾﻪ ﺻﺪﺍﯾﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ، ﺩﯾﺪﻡ ﯾﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﺑﯽﺻﺪﺍ ﺑﻐﻞ ﺩﺳﺘﻢ ﻭﺍﯾﺴﺎﺩ. ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﯽﻣﻌﻄﻠﯽ ﭘﺮﯾﺪﻡ ﺗﻮﺵ. ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﺧﯿﺲ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻮﯼ ﻣﺎﺷﯿﻨﻮ ﻧﯿﮕﺎ ﮐﻨﻢ ﻫﻢ ﻧﺒﻮﺩﻡ. ﻭﻗﺘﯽ ﺭﻭﯼ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻋﻘﺐ ﺟﺎ ﮔﺮﻓﺘﻢ، ﺳﺮﻡ ﺭﻭ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﺑﺎﻻ ﻭﺍﺳﻪ ﺗﺸﮑﺮ، ﺩﯾﺪﻡ ﻫﯿﺸﮑﯽ ﭘﺸﺖ ﻓﺮﻣﻮﻥ ﻭ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺟﻠﻮ ﻧﯿﺴﺖ!!! ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪﻡ. ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﯽﺍﻭﻣﺪﻡ ﮐﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﯾﻬﻮ ﻫﻤﻮﻥ ﻃﻮﺭ ﺑﯽﺻﺪﺍ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩ. ﻫﻨﻮﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﻭ ﺟﻔﺖ ﻭ ﺟﻮﺭ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺗﻮ ﯾﻪ ﻧﻮﺭ ﺭﻋﺪ ﻭ ﺑﺮﻕ ﺩﯾﺪﻡ ﯾﻪ ﭘﯿﭻ ﺟﻠﻮﻣﻮﻧﻪ! ﺗﻤﺎﻡ ﺗﻨﻢ ﯾﺦ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺣﺘﯽ ﺟﯿﻎ ﺑﮑﺸﻢ. ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮﺭ ﺩﺍﺷﺖ ﻣﯽﺭﻓﺖ ﻃﺮﻑ ﺩﺭﻩ. ﺗﻮ ﻟﺤﻈﻪﻫﺎﯼ ﺁﺧﺮ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﯾﻦ ﻗﺪﺭ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺩﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺰﺭﮒ ﺧﺪﺍ ﺑﯿﺎﻣﺮﺯﻡ ﺍﻭﻣﺪ ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻤﻢ. ﺗﻮ ﻟﺤﻈﻪﻫﺎﯼ ﺁﺧﺮ، ﯾﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﭘﻨﺠﺮﻩ، ﺍﻭﻣﺪ ﺗﻮ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﻥ ﺭﻭ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﺎﺩﻩ. ﻧﻔﻬﻤﯿﺪﻡ ﭼﻪ ﻣﺪﺕ ﮔﺬﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺍﻭﻣﺪﻡ. ﻭﻟﯽ ﻫﺮ ﺩﻓﻌﻪ ﮐﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺩﺭﻩ ﯾﺎ ﮐﻮﻩ ﻣﯽﺭﻓﺖ، ﯾﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﯽﺍﻭﻣﺪ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﻥ ﺭﻭ ﻣﯽﭘﯿﭽﻮﻧﺪ. ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﯾﻪ ﻧﻮﺭﯼ ﺭﻭ ﺩﯾﺪﻡ ﻭ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻫﻢ ﺗﺮﺩﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍﻩ ﻧﺪﺍﺩﻡ. ﺩﺭ ﺭﻭﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﻭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ ﺑﯿﺮﻭﻥ. ﺍﯾﻦ ﻗﺪﺭ ﺗﻨﺪ ﻣﯽﺩﻭﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﻫﻮﺍ ﮐﻢ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺩﻭﯾﺪﻡ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺁﺑﺎﺩﯼ ﮐﻪ ﻧﻮﺭ ﺍﺯﺵ ﻣﯽﺍﻭﻣﺪ. ﺭﻓﺘﻢ ﺗﻮﯼ ﻗﻬﻮﻩ ﺧﻮﻧﻪ ﻭ ﻭﻟﻮ ﺷﺪﻡ ﺭﻭ ﺯﻣﯿﻦ، ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻮﺵ ﺍﻭﻣﺪﻡ ﺟﺮﯾﺎﻥ ﺭﻭ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮﺩﻡ. ﻭﻗﺘﯽ ﺗﻤﻮﻡ ﺷﺪ، ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻫﻤﻪ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﯾﻬﻮ ﺩﺭ ﻗﻬﻮﻩ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ ﻭ ﺩﻭ ﻧﻔﺮﺧﯿﺲ ﺍﻭﻣﺪﻥ ﺗﻮ، ﯾﮑﯿﺸﻮﻥ ﺩﺍﺩ ﺯﺩ: ﻣﻤﺪ ﻧﯿﮕﺎ! ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻮﻥ ﺍﺣﻤﻘﯿﻪ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﻣﺎ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﻣﺎﺷﯿﻨﻮ ﻫﻞ ﻣﯿﺪﺍﺩﯾﻢ ﺳﻮﺍﺭ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ.

ﻭﺿﻊ ﻣﺎ، ﺩﺭ ﮔﺮﺩﺵ ﺩﻧﯿﺎ ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﯾﺎ ﻣﺮﮒ، ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺎ ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻣﺎﻫﯿﺎﻥ ﺭﻭﯼ ﺧﺎﮎ ﻭ ﻣﺎﻫﯿﺎﻥ ﺭﻭﯼ ﺁﺏ ﻭﻗﺖ ﻣﺮﺩﻥ، ﺳﺎﺣﻞ ﻭ ﺩﺭﯾﺎ ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺳﻬﻢ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺧﺎﮎ ﻭﻗﺘﯽ ﻣﺴﺘﻄﯿﻠﯽ ﺑﯿﺶ ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺎﯼ ﻣﺎ ﺍﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﯾﺎ ﺁﻥ ﺟﺎ ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ؟ ﯾﺎﺩ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﺗﻠﺦ ﮐﺮﺩ ﺗﻠﺦ ﻭ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﻣﺎ ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﯾﮏ ﻣﺮﺩ ﻧﯿﺴﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﻫﺎ ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻣﺜﻞ ﺳﻨﮕﯽ ﺯﯾﺮ ﺁﺏ ﺍﺯ ﺧﻮﯾﺶ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﻢ ﻣﺪﺍﻡ ﻣﺎﻩ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺍﺳﺖ ﯾﺎ ﺑﺎﻻ ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻓﺮﺻﺖ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻭﻋﺪﻩ ﯼ ﻓﺮﺩﺍ ﮔﺬﺷﺖ ﺑﯽ ﻭﻓﺎ! ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺎ ﻓﺮﺩﺍ ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ؟

ﻣﻌﻠﻢ ﭘﺴﺮﮎ ﺭﺍ ﺻﺪﺍ ﺯﺩ ﺗﺎ ﺍﻧﺸﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﻋﻠﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﯾﺎﺛﺮﻭﺕ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ , ﭘﺴﺮﮎ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﻧﻨﻮﺷﺘﻪ ﺍﻡ … ! ﻣﻌﻠﻢ ﺑﺎ ﺧﻂ ﮐﺶ ﭼﻮﺑﯽ ﭘﺴﺮﮎ ﺭﺍ ﺗﻨﺒﯿﻪ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﻼﺱ ﭘﺎ ﺩﺭ ﻫﻮﺍ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺷﺖ ... ﭘﺴﺮﮎ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺩﺳﺘﻬﺎﯼ ﻗﺮﻣﺰ ﻭ ﺑﺎﺩ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ ﻣﺎﻟﯿﺪ ،ﺯﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ : ﺁﺭﯼ ﺛﺮﻭﺕ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﭼﻮﻥ ﺍﮔﺮ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺩﻓﺘﺮﯼ ﻣﯿﺨﺮﯾﺪﻡ ﻭ ﺍﻧﺸﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﻣﯽ ﻧﻮﺷﺘﻡ...

ﺯﻥ ﻭﺷﻮﻫﺮ ﭘﯿﺮﯼ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﭘﯿﺮ ﻣﺮﺩ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺍﺯ ﺧﺮﻭﭘﻒ ﻫﻤﺴﺮﺵ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﭘﯿﺮ ﺯﻥ ﻫﺮﮔﺰ ﺯﯾﺮﺑﺎﺭ ﻧﻤﯽ ﺭﻓﺖ ﻭﮔﻠﻪ ﻫﺎﯼ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﮔﯿﺮﯼ ﻫﺎﯼ ﺍﻭ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺷﺖ.ﺍﯾﻦ ﺑﮕﻮ ﻣﮕﻮﻫﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺷﺖ.ﺗﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺭﻭﺯﯼ ﭘﯿﺮ ﻣﺮﺩ ﻓﮑﺮﯼ ﺑﻪ ﺳﺮﺵ ﺯﺩ ﻭﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻨﺪ ﺯﻧﺶ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺧﺮﻭ ﭘﻒ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭﺁﺳﺎﯾﺶ ﺍﻭﺭﺍ ﻣﺨﺘﻞ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺿﺒﻂ ﺻﻮﺗﯽ ﺭﺍ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺷﺒﯽ ﻫﻤﻪ ﺳﺮﻭ ﺻﺪﺍﯼ ﺧﺮﻧﺎﺱ ﻫﺎﯼ ﮔﻮﺷﺨﺮﺍﺵ ﻫﻤﺴﺮﺵ ﺭﺍ ﺿﺒﻂ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ.ﭘﯿﺮ ﻣﺮﺩ ﺻﺒﺢ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺳﻨﺪ ﻣﻌﺘﺒﺮﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﺮﺩﻥ ﺧﺮﻭ ﭘﻒ ﻫﺎﯼ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺭﺩﺑﻪ ﺳﺮﺍﻍ ﻫﻤﺴﺮ ﭘﯿﺮﺵ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ ﻭﺍﻭ ﺭﺍ ﺻﺪﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﻏﺎﻓﻞ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺯﻥ ﺑﯿﭽﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺍﺑﺪﯼ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ! ﺍﺯ ﺁﻥ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺧﺮﻭﭘﻒ ﻫﺎﯼ ﺿﺒﻂ ﺷﺪﻩ ﭘﯿﺮﺯﻥ، ﻻﻻﯾﯽ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﺨﺶ ﺷﺒﻬﺎﯼ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺍﻭ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. « ﺭﺍﺳﺘﯽ ﭼﺮﺍ ﻣﺎ ﻗﺪﺭ ﻧﻌﻤﺘﻬﺎﯾﯽ ﺭﻭ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻧﺪﻫﯿﻢ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﯿﻢ؟ ﻧﻌﻤﺖ ﺳﻼﻣﺖ، ﻧﻌﻤﺖ ﺟﻮﺍﻧﯽ،ﻧﻌﻤﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻫﻤﺴﺮ ﺧﻮﺏ ﯾﺎ ﭘﺪﺭ ﻭﻣﺎﺩﺭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﻭ!...ﺷﺎﻋﺮﯼ ﮔﻔﺘﻪ : ﺷﮑﺮ ﻧﻌﻤﺖ، ﻧﻌﻤﺘﺖ ﺍﻓﺰﻭﻥ ﮐﻨﺪ ﮐﻔﺮ ﻧﻌﻤﺖ ﺍﺯ ﮐﻔﺖ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﮐﻨﺪ ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭﻩ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﻢ ﻭ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺁﻧﮑﻪ ﺍﺯ ﻧﻌﻤﺖ ﻫﺎﯼ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭﯾﻢ، ﻣﺤﺮﻭﻡ ﺷﻮﯾﻢ، ﻗﺪﺭﺷﺎﻥ ﺭﺍﺑﺪﺍﻧﯿﻢ ﻭﺷﮑﺮ ﮔﺰﺍﺭ ﺷﺎﻥ ﺑﺎﺷﯿﻢ.

نگاه هایمان ” هرزه ” شده اند... آغوش هایمان بوی ” هوس ” گرفته اند... قول هایمان ” بی اعتبار ” است... حرف هایمان ” خالص ” نیست... عشق هایمان ” پوشالی ” شده است... محبت هایمان ” قلابی ” شده... خوبی هایمان فقط ” تظاهر ” به خوبی ست... عبادتمان همه چیز است جز ” بندگی ” خدا . . . رنگ و لعاب صورت ها هر روز بیشتر میشود و رنگ و لعاب دل ها هر روز کم تر . . . افکارمان ” غربی ” شده است، آزادی از نظرمان آزاد بودن پوشش است نه آزاد بودن عقیده , همه کارها را با پاداش میخواهیم اما تا این که جزا ببینیم فریادمان به آسمان میرسد . . . فرهنگ اصیل خودمان را کنار گذاشته ایم و فرهنگ به اصطلاح ” مدرن ” را برگزیده ایم ; شلوار پاره میپوشیم چون ” مد ” است ! لباس های ساده و مناسب را کنار میگذاریم چون ” افت کلاس ” است ! شعار میدهیم بدون ” عمل ” . . . قضاوت میکنیم بدون ” عدل ” . . . سوال من این است ما در کدام نقطه از انسانیت ایستاده ایم ؟؟؟؟؟؟