ﯾﮏ ﺷﺒﯽ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﻧﻤﺎﺯﺵ ﺭﺍ ﺷﮑﺴﺖ، ﺑﯽ ﻭﺿﻮ ﺩﺭ ﮐﻮﭼﻪ ﯼ ﻟﯿﻼ ﻧﺸﺴﺖ، ﻋﺸﻖ ﺍﻥ ﺷﺐ ﻣﺴﺖ ﻣﺴﺘﺶ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺖ ﯾﺎ ﺭﺏ ﺍﺯ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﺭﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯼ؟ ﺑﺮ ﺻﻠﯿﺐ ﻋﺸﻖ ﺩﺍﺭﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯼ؟ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﻡ ﺯﯾﻦ ﻋﺸﻖ ﺩﻝ ﺧﻮﻧﻢ ﻧﮑﻦ، ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﺠﻨﻮﻧﻢ ﺗﻮ ﻣﺠﻨﻮﻧﻢ ﻧﮑﻦ ، ﻣﺮﺩ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺯﯾﭽﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﯿﺴﺘﻢ ، ﺍﯾﻦ ﺗﻮ ﻭ ﻟﯿﻼﯼ ﺗﻮ..... ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ، ﮔﻔﺖ : ﺍﯼ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﻟﯿﻼﯾﺖ ﻣﻨﻢ . ﺩﺭ ﺭﮔﺖ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻭ ﭘﯿﺪﺍﯾﺖ ﻣﻨﻢ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﺎ ﺟﻮﺭ ﻟﯿﻼ ﺳﺎﺧﺘﯽ ﻣﻦ ﮐﻨﺎﺭﺕ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﯽ؟؟؟

ﺟﺮﻡ ﻣﻦ ﭼﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺯﻏﻤﯽ ﻣﯿﺴﻮﺯﻡ؛ ﻗﺪﻣﯽ ﺭﺍﺣﺘﻢ ﺍﻣﺎ ﻗﺪﻣﯽ ﻣﯿﺴﻮﺯﻡ؛ ﺩﻓﺘﺮ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻫﺎ ﺥ ﺍ ﻟﯽ ﻭ ﺑﯽ ﻧﺎﻡ ﻭﻟﯽ؛ ﻣﻦ ﭘﺮ ﺍﺯ ﮔﻔﺘﻨﻢ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻗﻠﻤﯽ ﻣﯿﺴﻮﺯﻡ؛ ﺗﻮ ﺯ ﺍﺭﻗﺎﻡ ﺍﻫﻮﺭﺍ ﺭﻗﻤﯽ ﻫﺴﺘﯽ ﻭ ﻣﻦ ؛ ﺗﮏ ﺗﻨﻬﺎ ﺯ ﻏﻢ ﺗﮏ ﺭﻗﻤﯽ ﻣﯿﺴﻮﺯﻡ ؛ ﺷﺐ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺩﺭﺩﺳﺮﯼ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺰﻡ ﺳﮑﻮﺕ ؛ ﺑﺮ ﺩﻣﯽ ﺳﺎﮐﺘﻢ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺩﻣﯽ ﻣﯿﺴﻮﺯﻡ ؛ ﺗﻮ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺳﻮﺧﺘﻦ ﻣﺠﺮﻡ ﺷﺐ ﺑﺎ ﺧﺒﺮﯼ ﺟﺮﻡ ﻣﻦ ﭼﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺯ ﻏﻤﯽ ﻣﯿﺴﻮﺯﻡ..؟؟ ﻧ

دوتارفیق بودندهمیشه باهم شراب میخوردن یکی شون میمیره چندوقت بعدش اون یکی میره میخونه به ساقی میگه 2پیک بریز ساقی میگه چرا 2 تا؟ میگه یکی برای خودم یکی به یادرفیقم سال بعددوباره میره میخونه به ساقی میگه1پیک بریز ساقی میگه رفیقتوفراموش کردی؟ میگه نه خودم توبه کردم میزنم بیادرفیقم

از مرگ نـــمی ترسم من فقط نگرانم که در شلوغی آن دنیا مــــادرم را پیدا نکنم .. سرم را نه ظلم می تواند خم کند ، نه مرگ ، نه ترس سرم فقط برای بوسیدن دست های تو خم میشود مادر ، من هرگز بهشت را زیر پات ندیدم ؛ زیر پای تو آرزو هایی بود که از آن گذشتی به خاطر من مادر روسری ات را بردار تا ببینم بر شب موهایت چند زمستان برف نشسته است تا من به بهار رسیده ام !! به جرم اینکه بهشت زیر پایشان بود دنیا را برای خود جهنم کردند !! به سلامتی مــــــــــادر هااااا' مـــــادر ' نوشته میشود ولی ' فرشـــــته ' خوانده میشود :) :)

. ....... ﺍﻭﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﮔﺬﺷﺖ، ﻭﺍﺳﻪ ﻣﻦ ﺩﺭﮔﺬﺷﺖ ! ﺭﻭﺣﺶ ﺷﺎﺩ ﻭ ﯾﺎﺩﺵ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ !!……………………ﯾﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﮐﻪ ﺩﺳﺘﺎﻧﻢ ﯾﺦ ﮐﺮﺩ، ﺩﺳﺘﺎﻥ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﻧﮕﯿﺮﻡ !ﺟﯿﺐ ﻫﺎﯾﻢ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺗﺮﻧﺪ .... …………. ﻋﺰﯾﺰﻡ ﻧﮕﺎﻫﻤﻮ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺕ ﻧﮕﯿﺮ! ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺍﻡ ﻣﯽ ﻧﮕﺮﻡ !.......... ...……… ﺩﻧﯿﺎ ﺭﻭ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ؟ ﺣﺮﻑ ﺣﺮﻑ ﻣﯿﺎﺭﻩ، ﭘﻮﻝ ﭘﻮﻝ ﻣﯿﺎﺭﻩ، ﺧﻮﺍﺏ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﯿﺎﺭﻩ؛ ﻭﻟﯽ ' ﻣﺤﺒﺖ'، "ﺧﯿﺎﻧﺖ " ﻣﯿﺎﺭﻩ !……………………… ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺍﻯ ﮐﻪ ﺭﻓﺖ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺑﺮﻭﺩ ﻫﻮﺍﻯ ﺳﺮﺩ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺍﺳﺖ ﻫﻮﺍﻯ ﺩﯾﮕﺮﻯ ﺩﺭﺳﺮ ﺩﺍﺭﺩ!!! ……………………ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻫﺎ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﯿﻦ ﻧﻤﯽ ﺑﺮﺩ ! ﻧﺰﺩﯾﮑﯽ ﻫﺎﯼ ﺳﺮﺩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ............... !... ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﯾﻪ ﻃﺮﻓﻪ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﺑﺎﺯ ﭼﭗ ﻭ ﺭﺍﺳﺘﻢ ﻭ ﻣﯽ ﭘﺎﻡ ....! ﭼﻮﻥ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺖ ﺧﻮﺭﺩﻡ، ﻫﻢ ﺍﺯ ﺩﺷﻤﻦ. ………………… ﺑﻌﺾﯼ ﺯﺧﻤﻬﺎ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺻﺒﺢ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺎﻧﺴﻤﺎﻧﺶ ﺭﻭ ﺑﺎﺯﮐﻨﯽ ﻭ ﺭﻭﺵ ﻧﻤﮏ ﺑﭙﺎﺷﯽ ﺗﺎ ﯾﺎﺩﺕ ﻧﺮﻩ ﺩﯾﮕﻪ ﺳﺮﺍﻍ ﺑﻌﻀﯽ ﺁﺩﻣﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺭﻓﺖ………………… ﮐﺎﺵ ﻫﻤﻪ ﻣﯿﺪﺍﻧﺴﺘﻦ ﺩﻝ ﺑﺴﺘﻦ ﺑﻪ " ﮐﻼﻏﯽ ﮐﻪ ﺩﻝ" ﺩﺍﺭﺩ، ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ "ﻃﺎﻭﺳﯽ ﮐﻪ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ" ﺩﺍﺭﺩ ………………… ﮐﺎﺵ ﻣﯿﺸﺪ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺗﻪ ﺣﻠﻖ ﻓﺮﻭ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﻌﻀﯽ ﺩﻟﺒﺴﺘﮕﯽ ﻫﺎ ﺭﺍ ﯾﮑﺠﺎ ﺑﺎﻻ ﺁﻭﺭﺩ ……………… ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻌﻀﯽ ﻭﻗﺘﺎ ﺭﺍﻩ ﺭﻭ ﻋﻮﺿﯽ ﺑﺮﻡ ﻭﻟﯽ ﻣﻬﻢ ﺍﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻫﯿﭽﻮﻗﺖ ﺑﺎ ﯾﻪ ﻋﻮﺿﯽ ﺭﺍﻩ ﻧﻤﯿﺮﻡ ............... ...ﻭﻓﺎﺩﺍﺭﯼ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﺭﻭ "ﺯﻣﺎﻥ " ﺍﺛﺒﺎﺕ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﻧﻪ " ﺯﺑﺎﻥ" ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺁﻣﻮﺧﺖ : ﮐﻪ" ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺍﺯ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺑﻌﻴﺪ ﻧﻴﺴﺖ "...………………ﺍ ﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺭﻭ ﻫﺮﮔﺰ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﮑﻦ !

ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺵ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﻡ.... ﺗﻨﻬﺎ.…ﭘﺸﺖ ﻣﯿﻠﻪ ﻫﺎﯼ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺩﯾﺮﻭﺯ ﺍﯾﻦ ﺟﺎ .… ﺍﻧﮕﺸﺖ ﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺷﻤﺎﺭﻡ ﯾﮏ. ﺩﻭ.. ﺳﻪ… ﻭﺩﺳﺖ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻫﻢ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪﺗﻮ .… ﻏﺰﻝ ﺭﺍ ﻣﺸﺖ ﻣﺸﺖ ﺑﻪ ﺣﺮﺍﺝ ﮔﺬﺍﺷﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻨﯽ ﻭﻟﯽ.… ﻭﻟﯽ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪﯼ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺁﻥ ﺳﻮﯼ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﺕ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮐﺸﻢ ﺗﻮ ﺑﯽ ﻭﻗﻔﻪ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﮐﺸﯿﺪﯼ… ﻭﻣﻦ .… ﺩﯾﮕﺮ ﺁﺯﺍﺭﺕ ﻧﻤﯽ ﺩﻫﻢ ﺯﯾﻦ ﭘﺲ.… ﻗﺼﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺵ…

ﮐﺎﺵ ﯾﮏ ﺷﺐ ﺷﻤﻊ ﺑﻮﺩﻡ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺗﺎﺭ ﺑﻘﯿﻊ ﺗﺎ ﺳﺤﺮ ﻣﯽﺳﻮﺧﺘﻢ ﭼﻮﻥ ﻗﻠﺐ ﺯﻭﺍﺭ ﺑﻘﯿﻊ ﮐﺎﺵ ﻣﯽﺷﺪ ﻣﺨﻔﯽ ﺍﺯ ﻭﻫﺎﺑﯿﺎﻥ ﺳﻨﮕﺪﻝ ﻣﯽﻧﻬﺎﺩﻡ ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺑﻘﯿﻊ ﻗﺒﻪ ﻭ ﻗﺒﺮ ﻭ ﺭﻭﺍﻕ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﮔﻠﺪﺳﺘﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﯼ ﻣﺪﯾﻨﻪ ﺍﺯ ﭼﻪ ﻭﯾﺮﺍﻥ ﮔﺸﺖ ﺁﺛﺎﺭ ﺑﻘﯿﻊ ﻧﯿﺴﺖ ﺣﻖ ﮔﺮﯾﻪ ﺍﺵ ﺑﺮ ﭼﺎﺭ ﻗﺒﺮ ﺑﯽ ‌ﭼﺮﺍﻍ ﺯﺍﺋﺮﯼ ﮐﺰ ﺭﺍﻩ ﺩﻭﺭ ﺁﯾﺪ ﺑﻪ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺑﻘﯿﻊ ﻣﺎﻩ، ﺯﺍﺋﺮ، ﺍﺧﺘﺮﺍﻥ، ﺍﺷﮑﻨﺪ ﻭ ﮔﻨﺒﺪ، ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻬﺪﯼ ﺷﺪﻩ ﺷﻤﻊ ﺷﺐ ﺗﺎﺭ ﺑﻘﯿﻊ ﺁﺏ، ﺧﻮﻥ ﻭ ﺩﺍﻧﻪ ﺍﺷﮏ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ‌ﺍﺵ ﺳﻮﺯ ﺟﮕﺮ ﻫﺮ ﮐﻪ ﺷﺪ ﻣﺮﻍ ﺩﻝ ﺯﺍﺭﺵ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺑﻘﯿﻊ ﮔﺮ ﺯﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﯿﺴﺖ ﺭﻩ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ، ﻏﻢ ﻣﺨﻮﺭ ﺷﺐ ﮐﻪ ﺧﻠﻮﺕ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺯﻫﺮﺍﺳﺖ، ﺯﻭﺍﺭ ﺑﻘﯿﻊ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺁﺛﺎﺭﺵ ﺑﻮَﺩ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯿﺎﻥ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﺣﻖ ﺑﻮﺩﻩ ‌ﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭ ﺑﻘﯿﻊ ﮔﺮ ﺑﻪ ﺩﻗﺖ ﺑﻨﮕﺮﯼ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﺍﻣﺎﻣﺎﻥ ﻏﺮﯾﺐ ﻣﯽ ﭼﮑﺪ ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ﺍﺷﮏ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﻧﺒﺎﺭ ﺑﻘﯿﻊ ﺑﺲ ﮐﻪ ﺁﻏﻮﺷﺶ ﭘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻻﻟﻪﻫﺎﯼ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﻮﯼ ﺟﻨﺖ ﺧﯿﺰﺩ ﺍﺯ ﺩﺍﻣﺎﻥ ﮔﻠﺰﺍﺭ ﺑﻘﯿﻊ

ﻣﺎﻫﯿﺎﻥ ﺍﺯ ﺗﻼﻃﻢ ﺩﺭﯾﺎ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﺑﺮﺩﻧﺪ . ﭼﻮﻥ ﺩﺭﯾﺎ ﺁﺭﺍﻡ ﺷﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺳﯿﺮ ﺩﺍﻡ ﺻﯿﺎﺩﺍﻥ ﺩﯾﺪﻧﺪ . ﺗﻼﻃﻢ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺣﮑﻤﺖ ﺧﺪﺍﺳﺖ . ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺩﻟﯽ ﺁﺭﺍﻡ ﺁﺭﺯﻭ ﮐﻨﯿﻢ ﻧﻪ ﺩﺭﯾﺎﯾﯽ ﺁﺭﺍﻡ . ) ) ﯾﺎﺭﺏ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﺑﺮﻧﮕﺮﺩﺩ ( (

ﭘﻴﺮﻣﺮﺩﻱ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﻣﻴﻨﻪ ﺳﻮﺗﺎ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﮐﺮﺩ. ﺍﻭ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﺳﻴﺐ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺷﺨﻢ ﺑﺰﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺨﺘﻲ ﺑﻮﺩ. ﺗﻨﻬﺎ ﭘﺴﺮﺵ ﮐﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﺪ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﻮﺩ. ﭘﻴﺮﻣﺮﺩ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺴﺮﺵ ﻧﻮﺷﺖ ﻭ ﻭﺿﻌﻴﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺩﺍﺩ: »ﭘﺴﺮ ﻋﺰﻳﺰﻡ ﻣﻦ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺷﻲ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﭼﻮﻥ ﺍﻣﺴﺎﻝ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺳﻴﺐ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﺑﮑﺎﺭﻡ. ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻳﻦ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﺪﻫﻢ ﭼﻮﻥ ﻣﺎﺩﺭﺕ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺯﻣﺎﻥ ﮐﺎﺷﺖ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺖ. ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﮐﺎﺭ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﭘﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ. ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮﺩﻱ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﻣﻦ ﺣﻞ ﻣﻲ ﺷﺪ. ﻣﻦ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮﺩﻱ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺷﺨﻢ ﻣﻲ ﺯﺩﻱ. ﺩﻭﺳﺘﺪﺍﺭ ﺗﻮ ﭘﺪﺭ«. ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﺑﻌﺪ، ﭘﻴﺮﻣﺮﺩ ﺍﻳﻦ ﺗﻠﮕﺮﺍﻑ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﮐﺮﺩ: » ﭘﺪﺭ، ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﺪﺍ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﺭﺍ ﺷﺨﻢ ﻧﺰﻥ، ﻣﻦ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﺳﻠﺤﻪ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ«. 4 ﺻﺒﺢ ﻓﺮﺩﺍﻱ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ، 12 ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻣﺄﻣﻮﺭﺍﻥ ﺍﻑ ﺑﻲ ﺁﻱ ﻭ ﺍﻓﺴﺮﺍﻥ ﭘﻠﻴﺲ ﻣﺤﻠﻲ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﺭﺍ ﺷﺨﻢ ﺯﺩﻧﺪ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺍﺳﻠﺤﻪ ﺍﻱ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﻨﻨﺪ. ﭘﻴﺮﻣﺮﺩ ﺑﻬﺖ ﺯﺩﻩ ﻧﺎﻣﻪ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﺵ ﻧﻮﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺍﺗﻔﺎﻗﻲ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﭼﻪ ﮐﻨﺪ؟ ﭘﺴﺮﺵ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩ: »ﭘﺪﺭ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺳﻴﺐ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻫﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﺑﮑﺎﺭ. ﺍﻳﻦ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﮐﺎﺭﻱ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﺪﻫﻢ«. ﺩﺭ ﺷﺮﺡ ﺣﮑﺎﻳﺖ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﭘﻴﺶ ﺭﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮐﺴﺎﻧﻲ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﺗﻔﮑﺮ ﺑﺎﻻ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ . ﻳﮏ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺗﻨﻬﺎ، ﺑﻲ ﺍﻣﮑﺎﻧﺎﺕ، ﺑﺪﻭﻥ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﭘﻮﻝ ﻭ ﻣﻘﺎﻡ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﮐﺎﺭﻫﺎﻱ ﻣﻮﺛﺮ ﻭ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ. ﺣﺘﻲ ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﺍﻧﻲ ﻫﻢ ﮐﻨﻨﺪ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺎ ﻗﺪﺭﺕ ﺧﻠﻖ ﺑﺎﻻﻳﻲ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﺛﺮﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮐﻴﻠﻮﻣﺘﺮﻫﺎ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﺠﺎﻱ ﮔﺬﺍﺭﺩ. ﺧﻼﻗﻴﺖ ﻭ ﻧﻮﺁﻭﺭﻱ ﺟﺰﻭ ﺛﺮﻭﺕ ﻫﺎﻱ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺁﻧﮑﻪ ﺩﺭ ﻇﺎﻫﺮ ﺩﻳﺪﻩ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ﻣﺎﻟﻴﺎﺕ ﻫﻨﮕﻔﺖ ﻫﻢ ﺑﺎﺑﺘﺶ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ. ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﺛﺮﻭﺗﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺍﺭﺯﺷﻤﻨﺪ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻧﻔﺖ، ﮔﺎﺯ، ﻣﻌﺎﺩﻥ ﻃﻼ، ﻧﻘﺮﻩ ، ﺁﻫﻦ ﻭ ﻏﻴﺮﻩ. ﺩﺭ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺳﺎﺯﻣﺎﻧﻬﺎ ﺣﺘﻤﺎً ﺑﺪﻧﺒﺎﻝ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﺎﺩﻥ ﻃﺒﻴﻌﻲ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ )ﺧﻼﻗﻴﺖ ﻭ ﺍﺑﺘﮑﺎﺭ ( ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ. ﺳﺎﺯﻣﺎﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﺨﺪﺍﻡ ﻭ ﺑﮑﺎﺭ ﮔﻴﺮﻱ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺮﻭﻫﺎ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﺁﺗﻲ ﻣﺎ ﻧﺎﻡ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺷﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﮐﻮﭼﮏ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﻧﻴﺮﻭﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺰﺭﮔﻲ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭﺝ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ. ﮐﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺁﻥ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻴﺰ ﺷﺎﻫﺪ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻫﺎ ﻫﺴﺘﻴﻢ

ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺭﻭﺯ ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺩﺍﺭﯼ؟ ﻏﺎﻓﻠﮕﯿﺮ ﺷﺪﯾﻢ ﭼﺘﺮ ﻧﺪﺍﺷﺘﯿﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ ﺩﻭﯾﺪﯾﻢ ﻭﺑﻪ ﺷﺎﻻﭖ ﺷﻠﻮﭖ ﻫﺎﯼ ﮔﻞ ﺁﻟﻮﺩ ﻋﺸﻖ ﻭﺭﺯﯾﺪﯾﻢ ﺩﻭﻣﯿﻦ ﺭﻭﺯ ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ ﭼﻄﻮﺭ؟ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻨﯽ ﺍﺵ ﺭﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯼ ﭼﺘﺮ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﯼ ﻭ ﻣﻦ ﻏﺎﻓﻠﮕﯿﺮ ﺷﺪﻡ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﯼ ﻣﻦ ﺧﯿﺲ ﻧﺸﻮﻡ ﻭ ﺷﺎﻧﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﺗﻮ ﮐﺎﻣﻼ ﺧﯿﺲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﻮﻣﯿﻦ ﺭﻭﺯ ﭼﻄﻮﺭ؟ ﮔﻔﺘﯽ ﺳﺮﺕ ﺩﺭﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪﺍﺭﯼ ﺳﺮﻣﺎ ﺑﺨﻮﺭﯼ ﭼﺘﺮ ﺭﺍ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺎﻻﯼ ﺳﺮ ﺧﻮﺩﺕ ﮔﺮﻓﺘﯽ ﻭ ﺷﺎﻧﻪ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻦ ﮐﺎﻣﻼ ﺧﯿﺲ ﺷﺪ. ﻭﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﭘﯿﺶ ﺭﺍ ﭼﻄﻮﺭ؟ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺩﺍﺭﯼ؟ ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﮏ ﭼﺘﺮ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﺁﻣﺪﯼ ﻭ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﭘﯿﻦ ﻫﺎﯼ ﭼﺘﺮ ﺗﻮﯼ ﭼﺶ ﻭ ﭼﺎﻟﻤﺎﻥ ﻧﺮﻭﺩ ﺩﻭ ﻗﺪﻡ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺩﻭﺭﺗﺮ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﻭﯾﻢ… ﻓﺮﺩﺍ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﻗﺪﻡ ﺯﺩﻥ ﻧﻤﯽ ﺁﯾﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮﻭ...