ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺵ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﻡ.... ﺗﻨﻬﺎ.…ﭘﺸﺖ ﻣﯿﻠﻪ ﻫﺎﯼ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺩﯾﺮﻭﺯ ﺍﯾﻦ ﺟﺎ .… ﺍﻧﮕﺸﺖ ﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺷﻤﺎﺭﻡ ﯾﮏ. ﺩﻭ.. ﺳﻪ… ﻭﺩﺳﺖ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻫﻢ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪﺗﻮ .… ﻏﺰﻝ ﺭﺍ ﻣﺸﺖ ﻣﺸﺖ ﺑﻪ ﺣﺮﺍﺝ ﮔﺬﺍﺷﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻨﯽ ﻭﻟﯽ.… ﻭﻟﯽ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪﯼ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺁﻥ ﺳﻮﯼ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﺕ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮐﺸﻢ ﺗﻮ ﺑﯽ ﻭﻗﻔﻪ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﮐﺸﯿﺪﯼ… ﻭﻣﻦ .… ﺩﯾﮕﺮ ﺁﺯﺍﺭﺕ ﻧﻤﯽ ﺩﻫﻢ ﺯﯾﻦ ﭘﺲ.… ﻗﺼﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺵ…

ﮐﺎﺵ ﯾﮏ ﺷﺐ ﺷﻤﻊ ﺑﻮﺩﻡ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺗﺎﺭ ﺑﻘﯿﻊ ﺗﺎ ﺳﺤﺮ ﻣﯽﺳﻮﺧﺘﻢ ﭼﻮﻥ ﻗﻠﺐ ﺯﻭﺍﺭ ﺑﻘﯿﻊ ﮐﺎﺵ ﻣﯽﺷﺪ ﻣﺨﻔﯽ ﺍﺯ ﻭﻫﺎﺑﯿﺎﻥ ﺳﻨﮕﺪﻝ ﻣﯽﻧﻬﺎﺩﻡ ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺑﻘﯿﻊ ﻗﺒﻪ ﻭ ﻗﺒﺮ ﻭ ﺭﻭﺍﻕ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﮔﻠﺪﺳﺘﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﯼ ﻣﺪﯾﻨﻪ ﺍﺯ ﭼﻪ ﻭﯾﺮﺍﻥ ﮔﺸﺖ ﺁﺛﺎﺭ ﺑﻘﯿﻊ ﻧﯿﺴﺖ ﺣﻖ ﮔﺮﯾﻪ ﺍﺵ ﺑﺮ ﭼﺎﺭ ﻗﺒﺮ ﺑﯽ ‌ﭼﺮﺍﻍ ﺯﺍﺋﺮﯼ ﮐﺰ ﺭﺍﻩ ﺩﻭﺭ ﺁﯾﺪ ﺑﻪ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺑﻘﯿﻊ ﻣﺎﻩ، ﺯﺍﺋﺮ، ﺍﺧﺘﺮﺍﻥ، ﺍﺷﮑﻨﺪ ﻭ ﮔﻨﺒﺪ، ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻬﺪﯼ ﺷﺪﻩ ﺷﻤﻊ ﺷﺐ ﺗﺎﺭ ﺑﻘﯿﻊ ﺁﺏ، ﺧﻮﻥ ﻭ ﺩﺍﻧﻪ ﺍﺷﮏ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ‌ﺍﺵ ﺳﻮﺯ ﺟﮕﺮ ﻫﺮ ﮐﻪ ﺷﺪ ﻣﺮﻍ ﺩﻝ ﺯﺍﺭﺵ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺑﻘﯿﻊ ﮔﺮ ﺯﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﯿﺴﺖ ﺭﻩ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ، ﻏﻢ ﻣﺨﻮﺭ ﺷﺐ ﮐﻪ ﺧﻠﻮﺕ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺯﻫﺮﺍﺳﺖ، ﺯﻭﺍﺭ ﺑﻘﯿﻊ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺁﺛﺎﺭﺵ ﺑﻮَﺩ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯿﺎﻥ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﺣﻖ ﺑﻮﺩﻩ ‌ﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭ ﺑﻘﯿﻊ ﮔﺮ ﺑﻪ ﺩﻗﺖ ﺑﻨﮕﺮﯼ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﺍﻣﺎﻣﺎﻥ ﻏﺮﯾﺐ ﻣﯽ ﭼﮑﺪ ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ﺍﺷﮏ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﻧﺒﺎﺭ ﺑﻘﯿﻊ ﺑﺲ ﮐﻪ ﺁﻏﻮﺷﺶ ﭘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻻﻟﻪﻫﺎﯼ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﻮﯼ ﺟﻨﺖ ﺧﯿﺰﺩ ﺍﺯ ﺩﺍﻣﺎﻥ ﮔﻠﺰﺍﺭ ﺑﻘﯿﻊ

ﻣﺎﻫﯿﺎﻥ ﺍﺯ ﺗﻼﻃﻢ ﺩﺭﯾﺎ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﺑﺮﺩﻧﺪ . ﭼﻮﻥ ﺩﺭﯾﺎ ﺁﺭﺍﻡ ﺷﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺳﯿﺮ ﺩﺍﻡ ﺻﯿﺎﺩﺍﻥ ﺩﯾﺪﻧﺪ . ﺗﻼﻃﻢ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺣﮑﻤﺖ ﺧﺪﺍﺳﺖ . ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺩﻟﯽ ﺁﺭﺍﻡ ﺁﺭﺯﻭ ﮐﻨﯿﻢ ﻧﻪ ﺩﺭﯾﺎﯾﯽ ﺁﺭﺍﻡ . ) ) ﯾﺎﺭﺏ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﺑﺮﻧﮕﺮﺩﺩ ( (

ﭘﻴﺮﻣﺮﺩﻱ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﻣﻴﻨﻪ ﺳﻮﺗﺎ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﮐﺮﺩ. ﺍﻭ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﺳﻴﺐ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺷﺨﻢ ﺑﺰﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺨﺘﻲ ﺑﻮﺩ. ﺗﻨﻬﺎ ﭘﺴﺮﺵ ﮐﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﺪ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﻮﺩ. ﭘﻴﺮﻣﺮﺩ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺴﺮﺵ ﻧﻮﺷﺖ ﻭ ﻭﺿﻌﻴﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺩﺍﺩ: »ﭘﺴﺮ ﻋﺰﻳﺰﻡ ﻣﻦ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺷﻲ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﭼﻮﻥ ﺍﻣﺴﺎﻝ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺳﻴﺐ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﺑﮑﺎﺭﻡ. ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻳﻦ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﺪﻫﻢ ﭼﻮﻥ ﻣﺎﺩﺭﺕ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺯﻣﺎﻥ ﮐﺎﺷﺖ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺖ. ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﮐﺎﺭ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﭘﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ. ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮﺩﻱ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﻣﻦ ﺣﻞ ﻣﻲ ﺷﺪ. ﻣﻦ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮﺩﻱ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺷﺨﻢ ﻣﻲ ﺯﺩﻱ. ﺩﻭﺳﺘﺪﺍﺭ ﺗﻮ ﭘﺪﺭ«. ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﺑﻌﺪ، ﭘﻴﺮﻣﺮﺩ ﺍﻳﻦ ﺗﻠﮕﺮﺍﻑ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﮐﺮﺩ: » ﭘﺪﺭ، ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﺪﺍ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﺭﺍ ﺷﺨﻢ ﻧﺰﻥ، ﻣﻦ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﺳﻠﺤﻪ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ«. 4 ﺻﺒﺢ ﻓﺮﺩﺍﻱ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ، 12 ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻣﺄﻣﻮﺭﺍﻥ ﺍﻑ ﺑﻲ ﺁﻱ ﻭ ﺍﻓﺴﺮﺍﻥ ﭘﻠﻴﺲ ﻣﺤﻠﻲ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﺭﺍ ﺷﺨﻢ ﺯﺩﻧﺪ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺍﺳﻠﺤﻪ ﺍﻱ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﻨﻨﺪ. ﭘﻴﺮﻣﺮﺩ ﺑﻬﺖ ﺯﺩﻩ ﻧﺎﻣﻪ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﺵ ﻧﻮﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺍﺗﻔﺎﻗﻲ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﭼﻪ ﮐﻨﺪ؟ ﭘﺴﺮﺵ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩ: »ﭘﺪﺭ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺳﻴﺐ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻫﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﺑﮑﺎﺭ. ﺍﻳﻦ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﮐﺎﺭﻱ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﺪﻫﻢ«. ﺩﺭ ﺷﺮﺡ ﺣﮑﺎﻳﺖ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﭘﻴﺶ ﺭﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮐﺴﺎﻧﻲ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﺗﻔﮑﺮ ﺑﺎﻻ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ . ﻳﮏ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺗﻨﻬﺎ، ﺑﻲ ﺍﻣﮑﺎﻧﺎﺕ، ﺑﺪﻭﻥ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﭘﻮﻝ ﻭ ﻣﻘﺎﻡ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﮐﺎﺭﻫﺎﻱ ﻣﻮﺛﺮ ﻭ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ. ﺣﺘﻲ ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﺍﻧﻲ ﻫﻢ ﮐﻨﻨﺪ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺎ ﻗﺪﺭﺕ ﺧﻠﻖ ﺑﺎﻻﻳﻲ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﺛﺮﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮐﻴﻠﻮﻣﺘﺮﻫﺎ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﺠﺎﻱ ﮔﺬﺍﺭﺩ. ﺧﻼﻗﻴﺖ ﻭ ﻧﻮﺁﻭﺭﻱ ﺟﺰﻭ ﺛﺮﻭﺕ ﻫﺎﻱ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺁﻧﮑﻪ ﺩﺭ ﻇﺎﻫﺮ ﺩﻳﺪﻩ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ﻣﺎﻟﻴﺎﺕ ﻫﻨﮕﻔﺖ ﻫﻢ ﺑﺎﺑﺘﺶ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ. ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﺛﺮﻭﺗﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺍﺭﺯﺷﻤﻨﺪ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻧﻔﺖ، ﮔﺎﺯ، ﻣﻌﺎﺩﻥ ﻃﻼ، ﻧﻘﺮﻩ ، ﺁﻫﻦ ﻭ ﻏﻴﺮﻩ. ﺩﺭ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺳﺎﺯﻣﺎﻧﻬﺎ ﺣﺘﻤﺎً ﺑﺪﻧﺒﺎﻝ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﺎﺩﻥ ﻃﺒﻴﻌﻲ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ )ﺧﻼﻗﻴﺖ ﻭ ﺍﺑﺘﮑﺎﺭ ( ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ. ﺳﺎﺯﻣﺎﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﺨﺪﺍﻡ ﻭ ﺑﮑﺎﺭ ﮔﻴﺮﻱ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺮﻭﻫﺎ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﺁﺗﻲ ﻣﺎ ﻧﺎﻡ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺷﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﮐﻮﭼﮏ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﻧﻴﺮﻭﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺰﺭﮔﻲ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭﺝ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ. ﮐﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺁﻥ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻴﺰ ﺷﺎﻫﺪ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻫﺎ ﻫﺴﺘﻴﻢ

ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺭﻭﺯ ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺩﺍﺭﯼ؟ ﻏﺎﻓﻠﮕﯿﺮ ﺷﺪﯾﻢ ﭼﺘﺮ ﻧﺪﺍﺷﺘﯿﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ ﺩﻭﯾﺪﯾﻢ ﻭﺑﻪ ﺷﺎﻻﭖ ﺷﻠﻮﭖ ﻫﺎﯼ ﮔﻞ ﺁﻟﻮﺩ ﻋﺸﻖ ﻭﺭﺯﯾﺪﯾﻢ ﺩﻭﻣﯿﻦ ﺭﻭﺯ ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ ﭼﻄﻮﺭ؟ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻨﯽ ﺍﺵ ﺭﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯼ ﭼﺘﺮ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﯼ ﻭ ﻣﻦ ﻏﺎﻓﻠﮕﯿﺮ ﺷﺪﻡ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﯼ ﻣﻦ ﺧﯿﺲ ﻧﺸﻮﻡ ﻭ ﺷﺎﻧﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﺗﻮ ﮐﺎﻣﻼ ﺧﯿﺲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﻮﻣﯿﻦ ﺭﻭﺯ ﭼﻄﻮﺭ؟ ﮔﻔﺘﯽ ﺳﺮﺕ ﺩﺭﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪﺍﺭﯼ ﺳﺮﻣﺎ ﺑﺨﻮﺭﯼ ﭼﺘﺮ ﺭﺍ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺎﻻﯼ ﺳﺮ ﺧﻮﺩﺕ ﮔﺮﻓﺘﯽ ﻭ ﺷﺎﻧﻪ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻦ ﮐﺎﻣﻼ ﺧﯿﺲ ﺷﺪ. ﻭﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﭘﯿﺶ ﺭﺍ ﭼﻄﻮﺭ؟ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺩﺍﺭﯼ؟ ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﮏ ﭼﺘﺮ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﺁﻣﺪﯼ ﻭ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﭘﯿﻦ ﻫﺎﯼ ﭼﺘﺮ ﺗﻮﯼ ﭼﺶ ﻭ ﭼﺎﻟﻤﺎﻥ ﻧﺮﻭﺩ ﺩﻭ ﻗﺪﻡ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺩﻭﺭﺗﺮ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﻭﯾﻢ… ﻓﺮﺩﺍ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﻗﺪﻡ ﺯﺩﻥ ﻧﻤﯽ ﺁﯾﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮﻭ...

ﺍﻣﺮﻭﺯ ﮐﻪ ﺩﺳﺖ ﻭ ﺑﺎﻝ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻟﺨﻮﺷﯽ ﻫﺎﯾﻢ ﺧﺎﻟﯽ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻫﮕﺬﺭﺍﻥ ، ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﺩﺳﺖ ﺍﻭﻟﻢ ﺭﺍ ﻣﯽ ﻓﺮﻭﺷﻢ ، ﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﺒﺮﻧﺪ . ﺑﺒﺮﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﻬﮑﺸﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺍﺣﺘﺴﺎﺏ ﺳﺎﻟﻬﺎﯼ ﺩﻭﺭ ﻧﻮﺭﯼ ﻫﺮﮔﺰ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﺒﯿﻨﻢ . ﻧﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﯿﺎﻭﺭﻡ . ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﯿﺎﻭﺭﻡ ﺗﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﮕﻮﯾﻢ : ﮔﺮ ﺯ ﺁﺯﺭﺩﻥ ﻣﻦ ﻫﺴﺖ ﻏﺮﺽ ﻣﺮﺩﻥ ﻣﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﺁﺯﺍﺭ ﻣﮑﻮﺵ ﺍﺯ ﭘﯽ ﺁﺯﺭﺩﻥ ﻣﻦ ﭘﺎﯼ ﺗﻤﺎﻡ ﺣﺮﻓﻬﺎﯼ ﺑﺎﺩ ﮐﻪ ﻣﯽ ﻧﺸﯿﻨﯽ ﺗﺎﺯﻩ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﻧﺴﺒﺘﯽ ﺑﺎ ﻧﺴﯿﻢ ﻧﺪﺍﺭﺩ ، ﺍﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭﻗﺘﯽ ﻧﺴﯿﻢ ﻗﺪ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ ﻭ ﺑﺰﺭﮒ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﺑﺎﺩ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻭﺣﺸﯽ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺗﺎﺯﺩ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺟﻤﻌﯽ ﺑﺮﮔﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ . ﺣﺎﻻ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺎ ﭼﻪ ﻧﺴﺒﺘﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﯾﺎ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻧﺴﺒﺘﯽ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﺳﺎﻟﻬﺎﯼ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺭﻓﺘﻪ ﺭﺍ ﻣﯿﺎﻥ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻫﻢ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯾﻢ . ﮔﺎﻫﯽ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺍﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﻭﺭﻣﺎﻥ ﻧﻤﯿﺸﻮﺩ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺗﻨﺶ ﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﻋﻤﺮ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﯾﻢ ﻭ ﮔﺎﻫﯽ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺁﺷﻨﺎﺋﯿﻢ ﮐﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺩﻭﻗﻠﻮﻫﺎﺋﯽ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺩﺳﺖ ﻫﯿﭻ ﻗﻀﺎ ﻭ ﻗﺪﺭﯼ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺟﺪﺍﯾﻤﺎﻥ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ . ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﺎﻩ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﻣﻦ ، ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺕ ﻧﮕﯿﺮ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺣﺎﻝ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺁﺩﻣﻬﺎ ﺑﺪ ﺍﺳﺖ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺑﺪ ﮐﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺷﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﯼ ﺩﻧﺞ ﺑﺮﺍﯼ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮕﺮﺩﻧﺪ . ﺑﺎ ﺁﻧﮑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯽ ﻓﺮﻭﺷﻢ ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﺰﯾﺴﺘﻪ ﺍﻡ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ .

ﺭﻭﺯﯼ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﯼ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺁﺭﺗﻮﺭ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺍﺵ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺳﺘﮕﯿﺮ ﻭ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﮐﺮﺩ . ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺁﺭﺗﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﮑﺸﺪ ﺍﻣﺎ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺁﺭﺗﻮﺭ ﻭﺍﻓﮑﺎﺭ ﻭ ﻋﻘﺎﯾﺪﺵ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ . ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺭﻭ، ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﻭﯼ ﺷﺮﻃﯽ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﺎﯾﺴﺖ ﺑﻪ ﺳﺆﺍﻝ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﻫﺪ . ﺁﺭﺗﻮﺭ ﯾﮏ ﺳﺎﻝ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﺟﻮﺍﺏ ﺁﻥ ﺳﻮﺍﻝﺭﺍ ﺑﯿﺎﺑﺪ، ﻭ ﺍﮔﺮ ﭘﺲ ﺍﺯ ﯾﮑﺴﺎﻝ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻪ ﯾﺎﻓﺘﻦ ﭘﺎﺳﺦ ﻧﻤﯽﺷﺪ، ﮐﺸﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ . ﺳﺆﺍﻝ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ: ﺯﻧﺎﻥ ﻭﺍﻗﻌﺎً ﭼﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﻨﺪ؟ ﺍﯾﻦ ﺳﺆﺍﻟﯽ ﺣﺘﯽ ﺍﮐﺜﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻧﺪﯾﺸﻤﻨﺪ ﻭ ﺑﺎﻫﻮﺵ ﺭﺍ ﻧﯿﺰﺳﺮﮔﺸﺘﻪ ﻭ ﺣﯿﺮﺍﻥ ﻣﯽ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﺭﺗﻮﺭ ﺟﻮﺍﻥ ﯾﮏ ﭘﺮﺳﺶ ﻏﯿﺮﻗﺎﺑﻞ ﺣﻞ ﺑﺎﺷﺪ . ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﭘﺬﯾﺮﺵ ﺍﯾﻦ ﺷﺮﻁ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻥ ﺑﻮﺩ، ﻭﯼ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﯾﺎﻓﺘﻦ ﺟﻮﺍﺏ ﺳﺆﺍﻝ ﺩﺭ ﻣﺪﺕ ﯾﮏ ﺳﺎﻝ ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ . ﺁﺭﺗﻮﺭ ﺑﻪ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﯽ ﺍﺵ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﺧﻮﺍﻫﯽ ﮐﺮﺩ : ﺍﺯ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩ ﻫﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﮐﺸﯿﺶ ﻫﺎ، ﺍﺯ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺧﺮﺩﻣﻨﺪ، ﻭ ﺣﺘﯽ ﺍﺯ ﺩﻟﻘﮏ ﻫﺎﯼ ﺩﺭﺑﺎﺭ. … ﺍﻭ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮﺩ، ﺍﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﮐﺴﯽ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﭘﺎﺳﺦ ﺭﺿﺎﯾﺖ ﺑﺨﺸﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﺳﺆﺍﻝ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻨﺪ. ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﻭﯼ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺯﻥ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ ﭘﯿﺮﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﯾﻦ ﺳﺆﺍﻝ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﺪ، ﻣﺸﻮﺭﺕ ﮐﻨﺪ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﻣﯽ ﺭﻓﺖ ﺩﺳﺘﻤﺰﺩ ﻭﯼ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺑﺎﻻ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﻭﯼ ﺑﻪ ﺍﺧﺬ ﺣﻖ ﺍﻟﺰﺣﻤﻪ ﻫﺎﯼ ﻫﻨﮕﻔﺖ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺁﻥ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺑﻮﺩ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺭﻭﺯ ﺳﺎﻝ ﻓﺮﺍ ﺭﺳﯿﺪ، ﺁﺭﺗﻮﺭ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﭼﺎﺭﻩ ﺍﯼ ﺑﻪ ﺟﺰ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺑﺎ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ ﭘﯿﺮ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ ﻣﻮﺍﻓﻘﺖ ﮐﺮﺩ ﺗﺎ ﺟﻮﺍﺏ ﺳﺆﺍﻝ ﺭﺍ ﺑﺪﻫﺪ، ﺍﻣﺎ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺯ ﺁﺭﺗﻮﺭ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﻤﺰﺩﺵ ﻣﻮﺍﻓﻘﺖ ﮐﻨﺪ. ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ ﭘﯿﺮ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻟُﺮﺩ ﻟﻨﺴﻠﻮﺕ، ﻧﺰﺩﯾﮑﺘﺮﯾﻦ ﺩﻭﺳﺖ ﺁﺭﺗﻮﺭ ﻭ ﻧﺠﯿﺐ ﺯﺍﺩﻩ ﺗﺮﯾﻦ ﺩﻻﻭﺭ ﻭ ﺳﻠﺤﺸﻮﺭ ﺁﻥ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﮐﻨﺪ ! ﺁﺭﺗﻮﺭ ﺍﺯ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻭﺣﺸﺖ ﺯﺩﻩ ﺷﺪ. ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ ﭘﯿﺮ؛ ﮔﻮﮊﭘﺸﺖ، ﻭﺣﺸﺘﻨﺎﮎ ﻭ ﺯﺷﺖ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﺩﺍﺷﺖ، ﺑﻮﯼ ﮔﻨﺪﺍﺏ ﻣﯿﺪﺍﺩ، ﺻﺪﺍﯾﺶ ﺗﺮﺳﻨﺎﮎ ﻭ ﺯﺷﺖ ﻭ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎﯼ ﻭﺣﺸﺘﻨﺎﮎ ﻭ ﻏﯿﺮﻗﺎﺑﻞ ﺗﺤﻤﻞ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﺭ ﺍﻭ ﯾﺎﻓﺖ ﻣﯿﺸﺪ . ﺁﺭﺗﻮﺭﻫﺮﮔﺰ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺵ ﺑﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﻧﻔﺮﺕ ﺍﻧﮕﯿﺰﯼ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺍﺯ ﺍﯾﻨﺮﻭ ﻧﭙﺬﯾﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﺑﺎ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺍﻭﺭﺍ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﮐﻨﺪ ﭼﻨﯿﻦ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﻭﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ ﺭﺍ ﺗﻘﺒﻞ ﮐﻨﺪ . ﺍﻣﺎ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﻟﻨﺴﻠﻮﺕ، ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎﺩ ﺑﺎﺧﺒﺮ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺁﺭﺗﻮﺭ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮﺩ . ﺍﻭ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﮔﺬﺷﺘﮕﯽ ﺍﯼ ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺑﺎ ﺟﺎﻥ ﺁﺭﺗﻮﺭ ﻧﯿﺴﺖ . ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺭﻭ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﺁﻧﺎﻥ ﺍﻋﻼﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ ﭘﺎﺳﺦ ﺳﻮﺍﻝ ﺭﺍ ﺩﺍﺩ . ﺳﺆﺍﻝ ﺁﺭﺗﻮﺭ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ : ﺯﻧﺎﻥ ﻭﺍﻗﻌﺎً ﭼﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ؟ ﭘﺎﺳﺦ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ” : ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺗﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﺴﺌﻮﻝ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺑﺎﺷﻨﺪ.“ ﻫﻤﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺁﻥ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﻓﻬﻤﯿﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ ﯾﮏ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺭﺍ ﻓﺎﺵ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺁﺭﺗﻮﺭ ﺑﻪ ﻭﯼ ﺑﺨﺸﯿﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ، ﻭ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮﺭ ﻫﻢ ﺷﺪ . ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ،ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺁﺭﺗﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﯼ ﻫﺪﯾﻪ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻟﻨﺴﻠﻮﺕ ﻭ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ ﭘﯿﺮ ﯾﮏ ﺟﺸﻦ ﺑﺎﺷﮑﻮﻩ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﮐﺮﺩﻧﺪ .ﻣﺎﻩ ﻋﺴﻞ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻣﯿﺸﺪ ﻭ ﻟﻨﺴﻠﻮﺕ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﯾﮏ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻭﺣﺸﺘﻨﺎﮎ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ، ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻣﻮﻋﻮﺩ ﺑﺎ ﺩﻟﻮﺍﭘﺴﯽ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﻭﺍﺭﺩ ﺣﺠﻠﻪ ﺷﺪ . ﺍﻣﺎ، ﭼﻪ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﯼ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ؟ ﺯﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﺯﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﺩﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺗﺨﺖ ﻣﻨﺘﻈﺮﺵ ﺑﻮﺩ . ﻟﻨﺴﻠﻮﺕ ﺷﮕﻔﺖ ﺯﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﭼﻪ ﺍﺗﻔﺎﻗﯽ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﺯﻥ ﺯﯾﺒﺎ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ: ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻟﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﺎ ﻭﯼ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮﯼ ﭘﯿﺮ ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻧﯿﻤﯽ ﺍﺯ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺭﻭﺯ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺯﯾﺒﺎ ﮐﻨﺪ ﻭ ﻧﯿﻤﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﻤﺎﻥ ﺯﻥ ﻭﺣﺸﺘﻨﺎﮎ ﻭ ﻋﻠﯿﻞ ﺑﺎﺷﺪ . ﺳﭙﺲ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ ﺍﺯ ﻭﯼ ﭘﺮﺳﯿﺪ ” : ﮐﺪﺍﻣﯿﮏ ﺭﺍ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ؟ ﺯﯾﺒﺎ ﺩﺭ ﻃﯽ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺯﺷﺖ ﺩﺭ ﻃﯽ ﺷﺐ، ﯾﺎ ﺑﺮﻋﮑﺲ ﺁﻥ …؟.” ﻟﻨﺴﻠﻮﺕ ﺩﺭ ﻣﺨﻤﺼﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﮔﯿﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﻌﻤﻘﯽ ﮐﺮﺩ . ﺍﮔﺮ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﻭﯼ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻃﯽ ﺭﻭﺯ ﺧﻮﺍﺳﺘﺎﺭ ﻣﯿﺸﺪ ﺁﻧﻮﻗﺖ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﺶ ﻭ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ، ﻫﻤﺴﺮ ﺯﯾﺒﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﺪ، ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺧﻠﻮﺕ ﺷﺐ ﺩﺭ ﻗﺼﺮﺵ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ ﭘﯿﺮ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪﺑﺎﺷﺪ ! ﯾﺎ ﺁﻧﮑﻪ ﺩﺭ ﻃﯽ ﺭﻭﺯ ﺍﯾﻦ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ ﻣﺨﻮﻑ ﻭ ﺯﺷﺖ ﺭﺍ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﺪ ﻭﻟﯽ ﺩﺭ ﺷﺐ، ﺯﻧﯽ ﺯﯾﺒﺎ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻟﺤﻈﺎﺕ ﻓﻮﻕ ﺍﻟﻌﺎﺩﻩ ﻭ ﻟﺬﺕ ﺑﺨﺸﯽ ﺭﺍﺑﺎ ﻭﯼ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ. ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﯾﮏ ﻣﺮﺩ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﯿﺪ ﮐﺪﺍﻣﯿﮏ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ… ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺷﻤﺎ ﮐﺪﺍﻣﯿﮏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ؟ ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﯾﮏ ﺯﻥ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪ، ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺩﺍﺭﯾﺪ ﻣﺮﺩ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻧﮑﻪ ﺑﻘﯿﻪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﯿﺪ ﺑﻨﻮﯾﺴﯿﺪ. ﺁﻧﭽﻪ ﻟﻨﺴﻠﻮﺕ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﺮﺩ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ:ﻟﻨﺴﻠﻮﺕ ﻧﺠﯿﺐ ﺯﺍﺩﻩ ﻭ ﺷﺮﯾﻒ، ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ ﻗﺒﻼً ﭼﻪ ﭘﺎﺳﺨﯽ ﺑﻪ ﺳﺆﺍﻝ ﺁﺭﺗﻮﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ؛ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺭﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺣﻖ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﻭ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﺗﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﺩﺭ ﺍﯾﻦﻣﻮﺭﺩ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮﺩ . ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﺍﯾﻦ ﭘﺎﺳﺦ، ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ ﺍﻋﻼﻡ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﺯﯾﺒﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ، ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﻟﻨﺴﻠﻮﺕ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺧﻮﺩ ﻣﺴﺌﻮﻝ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ .

ﮔﺮﭼﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﻧﯿﺴﺖ ﺍﯼ ﻋﺠﻞ! ﻣﻬﻤﺎﻥ ﻧﻮﺍﺯﯼ ﮐﻦ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﺗﺎﺏ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﯿﻦ ﻣﺎﻫﯽ ﻫﺎﯼ ﺍﻗﯿﺎﻧﻮﺱ ﻭ ﻣﺎﻫﯽ ﻫﺎﯼ ﺗﻨﮓ ﻫﯿﭻ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﻭﻗﺘﯽ ﭼﺎﺭﻩ ﺍﯼ ﺟﺰ ﺁﺏ ﻧﯿﺴﺖ! ﻣﺎ ﺭﻋﯿﺖ ﻫﺎ ﮐﺠﺎ! ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺑﺎﻏﺴﺘﺎﻥ ﮐﺠﺎ؟! ﺭﻭﺳﺘﺎﯼ ﺳﯿﺐ ﻫﺎﯼ ﺳﺮﺥ ﺑﯽ ﺍﺭﺑﺎﺏ ﻧﯿﺴﺖ ﺍﯼ ﭘﻠﻨﮓ ﺍﺯ ﮐﻮﻩ ﺑﺎﻻﺭﻓﺘﻨﺖ ﺑﯿﻬﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﮐﻤﯿﻦ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻣﺰﻥ، ﺍﻣﺸﺐ ﺷﺐ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﻧﯿﺴﺖ ﺩﺭ ﻧﻤﺎﺯﺕ ﺷﻌﺮ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﯽ ﻭ ﻣﯽ ﺭﻗﺼﯽ، ﺩﺭﯾﻎ! ﺟﺎﯼ ﺍﯾﻦ ﺩﯾﻮﺍﻧﮕﯽ ﻫﺎ ﮔﻮﺷﻪ ﯼ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﻧﯿﺴﺖ ﮔﺮﺩﺑﺎﺩﯼ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ، ﯾﮏ ﻋﻤﺮ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﭼﯿﺴﺖ؟ ﮔﻮﻫﺮﯼ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺮﮒ ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﻫﻢ ﻧﺎﯾﺎﺏ ﻧﯿﺴﺖ!

ﺍﻭﻟﯿــــﻦ ﺭﻭﺯ ﺩﺑﺴﺘـــــﺎﻥ ﺑﺎﺯﮔـــﺮﺩ ﮐﻮﺩﮐــﯽ ﻫﺎ ﺷﺎﺩ ﻭ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﺑﺎﺯﮔﺮﺩ ﺑﺎﺯﮔــــــﺮﺩ ﺍﯼ ﺧﺎﻃــــﺮﺍﺕ ﮐﻮﺩﮐﯽ ﺑﺮ ﺳـــــﻮﺍﺭ ﺍﺳﺐ ﻫــﺎﯼ ﭼﻮﺑﮑـﯽ ﺧﺎﻃـــــﺮﺍﺕ ﮐﻮﺩﮐــــــﯽ ﺯﯾﺒـﺎ ﺗﺮﻧﺪ ﯾﺎﺩﮔـــﺎﺭﺍﻥ ﮐﻬــــــﻦ ﻣﺎﻧﺎ ﺗــــــﺮﻧﺪ ﺩﺭﺳﻬـــــﺎﯼ ﺳﺎﻝ ﺍﻭﻝ ﺳﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺁﺏ ﺭﺍ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻪ ﺳـــــــــﺎﺭﺍ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﺭﺱ ﭘﻨﺪ ﺁﻣـــــﻮﺯ ﺭﻭﺑﺎﻩ ﻭ ﺧﺮﻭﺱ ﺭﻭﺑـــــﻪ ﻣﮑﺎﺭ ﻭ ﺩﺯﺩ ﭼﺎﭘﻠـــــــﻮﺱ ﮐﺎﮐﻠــﯽ ﮔﻨﺠﺸﮑﮑﯽ ﺑﺎﻫﻮﺵ ﺑﻮﺩ ﻓﯿﻞ ﻧﺎﺩﺍﻧــــﯽ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﻣـــﻮﺵ ﺑﻮﺩ ﺭﻭﺯ ﻣﻬﻤﺎﻧــــﯽ ﮐﻮﮐﺐ ﺧﺎﻧﻢ ﺍﺳﺖ ﺳﻔﺮﻩ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺑــﻮﯼ ﻧﺎﻥ ﮔﻨﺪﻡ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﻭﺟــﻮﺩ ﺳـــﻮﺯ ﻭ ﺳﺮﻣﺎﯼ ﺷﺪﯾﺪ ﺭﯾﺰ ﻋﻠﯽ ﭘﯿﺮﺍﻫﻦ ﺍﺯ ﺗﻦ ﻣـــﯽ ﺩﺭﯾﺪ ﺗﺎ ﺩﺭﻭﻥ ﻧﯿﻤﮑﺖ ﺟـــﺎ ﻣـــﯽ ﺷﺪﯾﻢ ﻣﺎ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮐﺒــــﺮﺍ ﻣﯽ ﺷﺪﯾﻢ ﭘﺎﮎ ﮐﻦ ﻫﺎﯾـــــﯽ ﺯ ﭘﺎﮐﯽ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﯾﮏ ﺗﺮﺍﺵ ﺳـــﺮﺥ ﻻﮐـــﯽ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﮐﯿﻔﻤﺎﻥ ﭼﻔﺘــﯽ ﺑﻪ ﺭﻧﮓ ﺯﺭﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﺩﻭﺷﻤﺎﻥ ﺍﺯﺣﻠﻘﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﺩﺭﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﮔﺮﻣـــــﯽ ﺩﺳﺘﺎﻧﻤـــــــــﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﮒ ﺩﻓﺘﺮﻫــــﺎﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺭﻧﮓ ﮐــﺎﻩ ﺑﻮﺩ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻢ ﺻﺪﺍﯾﯽ ﭼﻮﻥ ﺗﮕﺮﮒ ﺧﺶ ﺧﺶ ﺟـــــﺎﺭﻭﯼ ﺑﺎﺑﺎ ﺭﻭﯼ ﺑﺮﮒ ﻫﻤﮑــــــﻼﺳﯽ ﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﯾﺎﺩﻡ ﮐﻨﯿﺪ ﺑﺎﺯ ﻫــــﻢ ﺩﺭ ﮐﻮﭼـــــــﻪ ﻓﺮﯾﺎﺩﻡ ﮐﻨﯿﺪ ﻫﻤﮑــﻼﺳﯽ ﻫﺎﯼ ﺩﺭﺱ ﻭ ﺭﻧﺞ ﻭ ﮐﺎﺭ ﺑﭽـــــﻪ ﻫﺎﯼ ﺟﺎﻣــــﻪ ﻫﺎﯼ ﻭﺻﻠﻪ ﺩﺍﺭ ﮐﺎﺵ ﻫــــﺮﮔﺰ ﺯﻧﮓ ﺗﻔﺮﯾﺤـــــــﯽ ﻧﺒﻮﺩ ﺟﻤﻊ ﺑـــــــﻮﺩﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﻔﺮﯾﻘـــــﯽ ﻧﺒﻮﺩ ﮐﺎﺵ ﻣـــﯽ ﺷﺪ ﺑﺎﺯ ﮐﻮﭼﮏ ﻣﯿﺸﺪﯾﻢ ﻻﺍﻗـــــــﻞ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﮐﻮﺩﮎ ﻣﯿﺸـــــﺪﯾﻢ ﯾﺎﺩ ﺁﻥ ﺁﻣــــــــﻮﺯﮔﺎﺭ ﺳﺎﺩﻩ ﭘــــــــــﻮﺵ ﯾﺎﺩ ﺁﻥ ﮔﭽــــــﻬﺎ ﮐﻪ ﺑﻮﺩﺵ ﺭﻭﯼ ﺩﻭﺵ ﺍﯼ ﻣﻌﻠــــــﻢ ﻧﺎﻡ ﻭ ﻫــﻢ ﯾﺎﺩﺕ ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ﯾﺎﺩ ﺩﺭﺱ ﺁﺏ ﻭ ﺑــــــﺎﺑـــــﺎﯾﺖ ﺑﻪ ﺧﯿــﺮ ﺍﯼ ﺩﺑﺴﺘﺎﻧــــﯽ ﺗﺮﯾﻦ ﺍﺣﺴــــﺎﺱ ﻣﻦ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩ ﺍﯾﻦ ﻣﺸــــــــﻖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺧﻂ ﺑﺰﻥ

ﺍﻣﺸﺐ ﺍﺯ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﺯﺍﻍ ﻭ ﺯﻏﻦ ﻣﯽ ﺁﯾﻢ ﺍﺯﻟﮕﺪ ﻣﺎﻝ ﺗﺮﯾﻦ ﺳﻤﺖ ﭼﻤﻦ ﻣﯽ ﺁﯾﻢ ﮔﻔﺘﻨﯽ ﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺭﺍﺯ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﺳﺮ ﺍﯾﻦ ﺭﺷﺘﻪ ﺩﺭﺍﺯ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﻓﺮﻭﭘﺎﺷﯽ ﺍﺭﮐﺎﻥ ﻭﻓﺎ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻡ ﺧﻮﺵ ﻧﺪﺍﺭﯾﺪ ﻭﻟﯽ ﺍﺷﮏ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻡ ﭼﻪ ﭼﻤﻨﻬﺎ ﮐﻪ ﻧﺮﻭﺋﯿﺪﻩ ﭘﺮﯾﺸﺎﻥ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﭼﻪ ﺧﺪﺍﻫﺎ ﮐﻪ ﻓﺪﺍﯼ ﺩﻭ ﺳﻪ ﻣﻦ ﻧﺎﻥ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﭼﻪ ﻟﻄﯿﻔﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﯿﺮﺍﻥ ﺣﺒﺶ ﺑﺨﺸﯿﺪﻧﺪ ﭼﻪ ﻇﺮﯾﻔﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺸﺘﯽ ﺗﻦ ﻟﺶ ﺑﺨﺸﯿﺪﻧﺪ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻡ ﻭ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮ ﺧﻮﻥ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻡ ﺍﯾﻦ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺸﻨﻮﯼ ﻣﻦ ﺩﯾﺪﻡ

ﻣَﺮﺩﯼ , ﺷﺐ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺍﺯ ﺩﻩ ﭘﺪﺭﯼ ﺗﻮ ﺷﻤﺎﻝ ﺍﻃﺮﻑ ﺍﺭﺩﺑﯿﻞ، ﺟﺎﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﺩﻩ ﺍﺻﻠﯽ ﺑﯿﺎﺩ، ﯾﺎﺩ ﺑﺎﺑﺎﺵ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ؛ ﺟﺎﺩﻩ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺑﺎ ﺻﻔﺎ ﺗﺮﻩ ﻭ ﺍﺯ ﻭﺳﻂ ﺟﻨﮕﻞ ﺭﺩ ﻣﯿﺸﻪ! ﺍﯾﻦﻃﻮﺭﯼ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽﮐﻨﻪ: ﻣﻦ ﺍﺣﻤﻖ ﺣﺮﻑ ﺑﺎﺑﺎﻡ ﺭﻭ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﭘﯿﭽﯿﺪﻡ ﺗﻮ ﺧﺎﮐﯽ، ٢٠ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮ ﺍﺯ ﺟﺎﺩﻩ ﺩﻭﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﯾﻬﻮ ﻣﺎﺷﯿﻨﻢ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺷﺪ ﻭ ﻫﺮ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﺮﺩﻡ ﺭﻭﺷﻦ ﻧﻤﯿﺸﺪ. ﻭﺳﻂ ﺟﻨﮕﻞ، ﺩﺍﺭﻩ ﺷﺐ ﻣﯿﺸﻪ، ﻧﻢ ﺑﺎﺭﻭﻥ ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺖ. ﺍﻭﻣﺪﻡ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﯾﮑﻤﯽ ﺑﺎ ﻣﻮﺗﻮﺭ ﻭﺭ ﺭﻓﺘﻢ ﺩﯾﺪﻡ ﻧﻪ ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ، ﻧﻪ ﺍﺯ ﻣﻮﺗﻮﺭ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺳﺮ ﺩﺭ ﻣﯽﺍﺭﻡ! ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﺗﻮ ﺩﻝ ﺟﻨﮕﻞ، ﺭﺍﺳﺖ ﺟﺎﺩﻩ ﺧﺎﮐﯽ ﺭﻭ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﻣﺴﯿﺮﻡ ﺭﻭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩﻡ. ﺩﯾﮕﻪ ﺑﺎﺭﻭﻥ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺗﻨﺪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺑﺎ ﯾﻪ ﺻﺪﺍﯾﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ، ﺩﯾﺪﻡ ﯾﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﺑﯽﺻﺪﺍ ﺑﻐﻞ ﺩﺳﺘﻢ ﻭﺍﯾﺴﺎﺩ. ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﯽﻣﻌﻄﻠﯽ ﭘﺮﯾﺪﻡ ﺗﻮﺵ. ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﺧﯿﺲ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻮﯼ ﻣﺎﺷﯿﻨﻮ ﻧﯿﮕﺎ ﮐﻨﻢ ﻫﻢ ﻧﺒﻮﺩﻡ. ﻭﻗﺘﯽ ﺭﻭﯼ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻋﻘﺐ ﺟﺎ ﮔﺮﻓﺘﻢ، ﺳﺮﻡ ﺭﻭ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﺑﺎﻻ ﻭﺍﺳﻪ ﺗﺸﮑﺮ، ﺩﯾﺪﻡ ﻫﯿﺸﮑﯽ ﭘﺸﺖ ﻓﺮﻣﻮﻥ ﻭ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺟﻠﻮ ﻧﯿﺴﺖ!!! ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪﻡ. ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﯽﺍﻭﻣﺪﻡ ﮐﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﯾﻬﻮ ﻫﻤﻮﻥ ﻃﻮﺭ ﺑﯽﺻﺪﺍ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩ. ﻫﻨﻮﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﻭ ﺟﻔﺖ ﻭ ﺟﻮﺭ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺗﻮ ﯾﻪ ﻧﻮﺭ ﺭﻋﺪ ﻭ ﺑﺮﻕ ﺩﯾﺪﻡ ﯾﻪ ﭘﯿﭻ ﺟﻠﻮﻣﻮﻧﻪ! ﺗﻤﺎﻡ ﺗﻨﻢ ﯾﺦ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺣﺘﯽ ﺟﯿﻎ ﺑﮑﺸﻢ. ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮﺭ ﺩﺍﺷﺖ ﻣﯽﺭﻓﺖ ﻃﺮﻑ ﺩﺭﻩ. ﺗﻮ ﻟﺤﻈﻪﻫﺎﯼ ﺁﺧﺮ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﯾﻦ ﻗﺪﺭ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺩﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺰﺭﮒ ﺧﺪﺍ ﺑﯿﺎﻣﺮﺯﻡ ﺍﻭﻣﺪ ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻤﻢ. ﺗﻮ ﻟﺤﻈﻪﻫﺎﯼ ﺁﺧﺮ، ﯾﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﭘﻨﺠﺮﻩ، ﺍﻭﻣﺪ ﺗﻮ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﻥ ﺭﻭ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﺎﺩﻩ. ﻧﻔﻬﻤﯿﺪﻡ ﭼﻪ ﻣﺪﺕ ﮔﺬﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺍﻭﻣﺪﻡ. ﻭﻟﯽ ﻫﺮ ﺩﻓﻌﻪ ﮐﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺩﺭﻩ ﯾﺎ ﮐﻮﻩ ﻣﯽﺭﻓﺖ، ﯾﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﯽﺍﻭﻣﺪ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﻥ ﺭﻭ ﻣﯽﭘﯿﭽﻮﻧﺪ. ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﯾﻪ ﻧﻮﺭﯼ ﺭﻭ ﺩﯾﺪﻡ ﻭ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻫﻢ ﺗﺮﺩﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍﻩ ﻧﺪﺍﺩﻡ. ﺩﺭ ﺭﻭﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﻭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ ﺑﯿﺮﻭﻥ. ﺍﯾﻦ ﻗﺪﺭ ﺗﻨﺪ ﻣﯽﺩﻭﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﻫﻮﺍ ﮐﻢ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺩﻭﯾﺪﻡ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺁﺑﺎﺩﯼ ﮐﻪ ﻧﻮﺭ ﺍﺯﺵ ﻣﯽﺍﻭﻣﺪ. ﺭﻓﺘﻢ ﺗﻮﯼ ﻗﻬﻮﻩ ﺧﻮﻧﻪ ﻭ ﻭﻟﻮ ﺷﺪﻡ ﺭﻭ ﺯﻣﯿﻦ، ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻮﺵ ﺍﻭﻣﺪﻡ ﺟﺮﯾﺎﻥ ﺭﻭ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮﺩﻡ. ﻭﻗﺘﯽ ﺗﻤﻮﻡ ﺷﺪ، ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻫﻤﻪ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﯾﻬﻮ ﺩﺭ ﻗﻬﻮﻩ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ ﻭ ﺩﻭ ﻧﻔﺮﺧﯿﺲ ﺍﻭﻣﺪﻥ ﺗﻮ، ﯾﮑﯿﺸﻮﻥ ﺩﺍﺩ ﺯﺩ: ﻣﻤﺪ ﻧﯿﮕﺎ! ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻮﻥ ﺍﺣﻤﻘﯿﻪ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﻣﺎ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﻣﺎﺷﯿﻨﻮ ﻫﻞ ﻣﯿﺪﺍﺩﯾﻢ ﺳﻮﺍﺭ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ.

ﻭﺿﻊ ﻣﺎ، ﺩﺭ ﮔﺮﺩﺵ ﺩﻧﯿﺎ ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﯾﺎ ﻣﺮﮒ، ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺎ ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻣﺎﻫﯿﺎﻥ ﺭﻭﯼ ﺧﺎﮎ ﻭ ﻣﺎﻫﯿﺎﻥ ﺭﻭﯼ ﺁﺏ ﻭﻗﺖ ﻣﺮﺩﻥ، ﺳﺎﺣﻞ ﻭ ﺩﺭﯾﺎ ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺳﻬﻢ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺧﺎﮎ ﻭﻗﺘﯽ ﻣﺴﺘﻄﯿﻠﯽ ﺑﯿﺶ ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺎﯼ ﻣﺎ ﺍﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﯾﺎ ﺁﻥ ﺟﺎ ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ؟ ﯾﺎﺩ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﺗﻠﺦ ﮐﺮﺩ ﺗﻠﺦ ﻭ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﻣﺎ ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﯾﮏ ﻣﺮﺩ ﻧﯿﺴﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﻫﺎ ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻣﺜﻞ ﺳﻨﮕﯽ ﺯﯾﺮ ﺁﺏ ﺍﺯ ﺧﻮﯾﺶ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﻢ ﻣﺪﺍﻡ ﻣﺎﻩ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺍﺳﺖ ﯾﺎ ﺑﺎﻻ ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻓﺮﺻﺖ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻭﻋﺪﻩ ﯼ ﻓﺮﺩﺍ ﮔﺬﺷﺖ ﺑﯽ ﻭﻓﺎ! ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺎ ﻓﺮﺩﺍ ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ؟

ﻣﻌﻠﻢ ﭘﺴﺮﮎ ﺭﺍ ﺻﺪﺍ ﺯﺩ ﺗﺎ ﺍﻧﺸﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﻋﻠﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﯾﺎﺛﺮﻭﺕ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ , ﭘﺴﺮﮎ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﻧﻨﻮﺷﺘﻪ ﺍﻡ … ! ﻣﻌﻠﻢ ﺑﺎ ﺧﻂ ﮐﺶ ﭼﻮﺑﯽ ﭘﺴﺮﮎ ﺭﺍ ﺗﻨﺒﯿﻪ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﻼﺱ ﭘﺎ ﺩﺭ ﻫﻮﺍ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺷﺖ ... ﭘﺴﺮﮎ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺩﺳﺘﻬﺎﯼ ﻗﺮﻣﺰ ﻭ ﺑﺎﺩ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ ﻣﺎﻟﯿﺪ ،ﺯﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ : ﺁﺭﯼ ﺛﺮﻭﺕ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﭼﻮﻥ ﺍﮔﺮ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺩﻓﺘﺮﯼ ﻣﯿﺨﺮﯾﺪﻡ ﻭ ﺍﻧﺸﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﻣﯽ ﻧﻮﺷﺘﻡ...

ﺯﻥ ﻭﺷﻮﻫﺮ ﭘﯿﺮﯼ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﭘﯿﺮ ﻣﺮﺩ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺍﺯ ﺧﺮﻭﭘﻒ ﻫﻤﺴﺮﺵ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﭘﯿﺮ ﺯﻥ ﻫﺮﮔﺰ ﺯﯾﺮﺑﺎﺭ ﻧﻤﯽ ﺭﻓﺖ ﻭﮔﻠﻪ ﻫﺎﯼ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﮔﯿﺮﯼ ﻫﺎﯼ ﺍﻭ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺷﺖ.ﺍﯾﻦ ﺑﮕﻮ ﻣﮕﻮﻫﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺷﺖ.ﺗﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺭﻭﺯﯼ ﭘﯿﺮ ﻣﺮﺩ ﻓﮑﺮﯼ ﺑﻪ ﺳﺮﺵ ﺯﺩ ﻭﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻨﺪ ﺯﻧﺶ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺧﺮﻭ ﭘﻒ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭﺁﺳﺎﯾﺶ ﺍﻭﺭﺍ ﻣﺨﺘﻞ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺿﺒﻂ ﺻﻮﺗﯽ ﺭﺍ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺷﺒﯽ ﻫﻤﻪ ﺳﺮﻭ ﺻﺪﺍﯼ ﺧﺮﻧﺎﺱ ﻫﺎﯼ ﮔﻮﺷﺨﺮﺍﺵ ﻫﻤﺴﺮﺵ ﺭﺍ ﺿﺒﻂ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ.ﭘﯿﺮ ﻣﺮﺩ ﺻﺒﺢ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺳﻨﺪ ﻣﻌﺘﺒﺮﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﺮﺩﻥ ﺧﺮﻭ ﭘﻒ ﻫﺎﯼ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺭﺩﺑﻪ ﺳﺮﺍﻍ ﻫﻤﺴﺮ ﭘﯿﺮﺵ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ ﻭﺍﻭ ﺭﺍ ﺻﺪﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﻏﺎﻓﻞ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺯﻥ ﺑﯿﭽﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺍﺑﺪﯼ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ! ﺍﺯ ﺁﻥ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺧﺮﻭﭘﻒ ﻫﺎﯼ ﺿﺒﻂ ﺷﺪﻩ ﭘﯿﺮﺯﻥ، ﻻﻻﯾﯽ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﺨﺶ ﺷﺒﻬﺎﯼ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺍﻭ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. « ﺭﺍﺳﺘﯽ ﭼﺮﺍ ﻣﺎ ﻗﺪﺭ ﻧﻌﻤﺘﻬﺎﯾﯽ ﺭﻭ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻧﺪﻫﯿﻢ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﯿﻢ؟ ﻧﻌﻤﺖ ﺳﻼﻣﺖ، ﻧﻌﻤﺖ ﺟﻮﺍﻧﯽ،ﻧﻌﻤﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻫﻤﺴﺮ ﺧﻮﺏ ﯾﺎ ﭘﺪﺭ ﻭﻣﺎﺩﺭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﻭ!...ﺷﺎﻋﺮﯼ ﮔﻔﺘﻪ : ﺷﮑﺮ ﻧﻌﻤﺖ، ﻧﻌﻤﺘﺖ ﺍﻓﺰﻭﻥ ﮐﻨﺪ ﮐﻔﺮ ﻧﻌﻤﺖ ﺍﺯ ﮐﻔﺖ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﮐﻨﺪ ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭﻩ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﻢ ﻭ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺁﻧﮑﻪ ﺍﺯ ﻧﻌﻤﺖ ﻫﺎﯼ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭﯾﻢ، ﻣﺤﺮﻭﻡ ﺷﻮﯾﻢ، ﻗﺪﺭﺷﺎﻥ ﺭﺍﺑﺪﺍﻧﯿﻢ ﻭﺷﮑﺮ ﮔﺰﺍﺭ ﺷﺎﻥ ﺑﺎﺷﯿﻢ.

نگاه هایمان ” هرزه ” شده اند... آغوش هایمان بوی ” هوس ” گرفته اند... قول هایمان ” بی اعتبار ” است... حرف هایمان ” خالص ” نیست... عشق هایمان ” پوشالی ” شده است... محبت هایمان ” قلابی ” شده... خوبی هایمان فقط ” تظاهر ” به خوبی ست... عبادتمان همه چیز است جز ” بندگی ” خدا . . . رنگ و لعاب صورت ها هر روز بیشتر میشود و رنگ و لعاب دل ها هر روز کم تر . . . افکارمان ” غربی ” شده است، آزادی از نظرمان آزاد بودن پوشش است نه آزاد بودن عقیده , همه کارها را با پاداش میخواهیم اما تا این که جزا ببینیم فریادمان به آسمان میرسد . . . فرهنگ اصیل خودمان را کنار گذاشته ایم و فرهنگ به اصطلاح ” مدرن ” را برگزیده ایم ; شلوار پاره میپوشیم چون ” مد ” است ! لباس های ساده و مناسب را کنار میگذاریم چون ” افت کلاس ” است ! شعار میدهیم بدون ” عمل ” . . . قضاوت میکنیم بدون ” عدل ” . . . سوال من این است ما در کدام نقطه از انسانیت ایستاده ایم ؟؟؟؟؟؟

!ﻣﯿﺪﻭﻧﯽ ﺭﻓﯿﻖ ﺗﺎﺣﺎﻻ ﺩﯾﺪﯼ ﻭﻗﺘﯽ ﯾﻪ ﺳﮓ ﻣﯿﺮﻩ ﺯﯾﺮ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻭ ﺯﺧﻤﯽ ﻣﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﺯﻭﺭ ﺧﻮﺩﺷﻮ ﻣﯿﮑﺸﻮﻧﻪ ﺍﻭﻧﻮﺭ ﺟﺎﺩﻩ ... ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻧﺪﺍﺭﻩ ﮐﺴﯽ ﮐﻤﮑﺶ ﮐﻨﻪ ﻭ ﺯﺧﻤﺶ ﻫﺎﺷﻮ ﺑﺒﻨﺪﻩ ... ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻧﺪﺍﺭﻩ ﮐﺴﯽ ﯾﻪ ﮐﺎﺳﻪ ﺁﺏ ﺑﺬﺍﺭﻩ ﺟﻠﻮﺵ ... ﻓﻘﻂ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺩ ﺑﺮﻩ ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﺰ ﮐﻨﻪ ﻭ ﺑﺎ ﺩﺭﺩ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﺴﺎﺯﻩ ﺑﺮﻩ ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺣﺪﺍﻗﻞ ﮐﺴﯽ ﺑﻬﺶ ﺳﻨﮓ ﻧﺰﻧﻪ !!! ﻣﯿﺪﻭﻧﯽ ﺭﻓﯿﻖ؟؟ ﺩﺍﺭﻡ ﺧﻮﺩﻣﻮ ﻣﯽ ﺭﺳﻮﻧﻢ ﺍﻭﻧﻮﺭ ﺟﺎﺩﻩ ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻡ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﻨﯽ ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻡ ﺣﺎﻟﻤﻮ ﺑﭙﺮﺳﯽ ... ﯾﺎ ﺯﺧﻤﺎﻣﻮ ﺑﺒﻨﺪﯼ ... ﻓﻘﻂ ... ﻓﻘﻂ ﺍﻭﻥ ﺳﻨﮕﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﺸﺘﺖ ﻗﺎﯾﻢ ﮐﺮﺩﯼ ﯾﺎ ﺑﻨﺪﺍﺯ ﺯﻣﯿﻦ ﯾﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﻻﻥ ﺑﺰﻥ ﻭ ﺑﻌﺪﺵ ﺑﺮﻭ !!! ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻢ ﺭﻓﯿﻖ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻢ

ﺩﻟـﻢ ﮔﺮﻓﺘــﻪ ﺍﺳـﺖ ﯾــﺎ ﺩﻟـﮕﯿــﺮﻡ ﯾـﺎ ﺷﺎﯾـﺪ ﻫـﻢ ﺩﻟـﻢ ﮔﯿـﺮ ﺍﺳـﺖ ﻧﻤــﯽ ﺩﺍﻧــﻢ … ﺍﺻـﻼً ﻫﯿــﭻ ﻭﻗـﺖ ﻓــﺮﻕ ﺑﯿــﻦ ﺍﯾﻨــﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﻔﻬـﻤﯿــﺪﻡ ﻓﻘـﻂ ﻣـﯽ ﺩﺍﻧـﻢ ﺩﻟـﻢ ﯾـﮏ ﺟـﻮﺭﯼ ﻣـﯽ ﺷـﻮﺩ ﺟــﻮﺭﯼ ﮐـﻪ ﻣﺜــﻞ ﻫﻤﯿــﺸـﻪ ﻧﯿــﺴـﺖ ﺩﻟـﻢ ﮐـﻪ ﺍﯾﻨـﻄــﻮﺭ ﻣـﯽ ﺷـﻮﺩ ، ﻏﺼـﻪ ﻫـﺎﯼ ﺧــﻮﺩﻡ ﮐـﻪ ﻫـﯿﭻ ، ﻏﺼـﻪ ﯼ ﻫﻤــﻪ ﯼ ﺩﻧﯿــﺎ ﻣـﯽ ﺷـﻮﺩ ﻏﺼـﻪ ﯼ ﻣـﻦ ﺑﻌــﺪ ﺩﻟــﻢ ﺑـﺪﺟــﻮﺭ ﻏﺮﻭﺏ ﺯﺩﻩ ﻣﯿﺸﻮﺩ

ﺑﻪ ﺷﯿﻄﺎﻥ ﮔﻔﺘﻢ » : ﻟﻌﻨﺖ ﺑﺮ ﺷﯿﻄﺎﻥ !« ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺯﺩ . ﭘﺮﺳﯿﺪﻡ» : ﭼﺮﺍ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯼ؟ « ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩ» : ﺍﺯ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﺗﻮ ﺧﻨﺪﻩ ﺍﻡ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ « ﭘﺮﺳﯿﺪﻡ» : ﻣﮕﺮ ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ؟ « ﮔﻔﺖ » : ﻣﺮﺍ ﻟﻌﻨﺖ ﻣﯽ ﻛﻨﯽ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﻛﻪ ﻫﯿﭻ ﺑﺪﯼ ﺩﺭ ﺣﻖ ﺗﻮ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﻡ! « ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﭘﺮﺳﯿﺪﻡ » : ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺯﻣﯿﻦ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﻡ؟ «! ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ» : ﻧﻔﺲ ﺗﻮ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﺳﺒﯽ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺭﺍﻡ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﯼ. ﻧﻔﺲ ﺗﻮ ﻫﻨﻮﺯ ﻭﺣﺸﯽ ﺍﺳﺖ؛ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺯﻣﯿﻦ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ. «. ﭘﺮﺳﯿﺪﻡ» : ﭘﺲ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻛﺎﺭﻩ ﺍﯼ؟ « ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩ» : ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﺳﻮﺍﺭﯼ ﺁﻣﻮﺧﺘﯽ، ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻡ ﺩﺍﺩﻥ ﺍﺳﺐ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻣﺪ؛ ﻓﻌﻼً ﺑﺮﻭ ﺳﻮﺍﺭﯼ ﺑﯿﺎﻣﻮﺯ...

ﮐـــﺮﻩ ﺍﯼ ﮔــﻔــﺖ ﺑـــﻪ ﺑﺎﺑﺎﯼ ﺧﺮﺵ* ﭘــــﺪﺭ ﺍﺯ ﻫـــﻤـــﻪ ﺟــﺎ ﺑـﯽ ﺧﺒﺮﺵ* ﻭﻗـــﺖ ﺁﻥ ﺍﺳــــﺖ ﺑــــﺮﺍﯼ ﭘﺴــﺮﺕ* ﺍﯾـــــﻦ ﺍﻻﻍ ﻧـــــــﺮّﻩ ﯼ ﮐــــﺮﻩ ﺧــﺮﺕ* ﻣــﺎﺩﻩ ﺍﯼ ﺧـــﻮﺷﮕـﻞ ﻭ ﺯﯾـﺒﺎ ﮔﯿﺮﯼ* ﺗـــﻮ ﮐــﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍ ﻣﯿﺮﯼ* ﻭﻗـــﺖ ﺁﻥ ﺍﺳــﺖ ﮐـﻪ ﺯﻥ ﺩﺍﺭ ﺷـﻮﻡ* ﻭﺭﻧـــﻪ ﺍﺯ ﺑـــﯽ ﺯﻧـــﯽ ﺑــﯿﻤﺎﺭ ﺷﻮﻣﺶ* ﭘـﺪﺭﺵ ﮔــﻔــﺖ ﮐــﻪ ﺍﯼ ﮐـﺮﻩ ﺧَﺮَﻡ* ﺍﯼ ﻋــﺰﯾـــﺰ ﺩﻝ ﺑـــﺎﺑــــﺎ ، ﭘــﺴــﺮﻡ* ﺗـــﻮ ﮐـــﻪ ﺩﺭ ﭼــﻨــﺘــﻪ ﻧﺪﺍﺭﯼ ﺁﻫﯽ* ﻧـــﻪ ﻃــﻮﯾـــﻠــﻪ ، ﻧﻪ ﺟُﻠﯽ ﻧﻪ ﮐﺎﻫﯽ* ﺗـــﻮ ﮐـــﻪ ﺟــﺰ ﺧـﻮﺭﺩﻥ ﻣﺎﻝ ﭘﺪﺭﺕ* ﭘـــــــﺪﺭ ﻧـــــــﺮﻩّ ﺧـــــﺮ ﺩﺭﺑــــﺪﺭﺕ* ﻫـــﯿـــﭻ ﮐـــﺎﺭ ﺩﮔــﺮﯼ ﻧﯿﺴﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ* ﯾﮏ ﺟﻮ ﺍﺯ ﻋﻘﻞ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻧﯿﺴﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ* ﺑﻪ ﭼﻪ ﺟﺮﺃﺕ ﺗﻮ ﺯﻣـﻦ ﺯﻥ ﻃـﻠــﺒﯽ* ﺑـــﺎﻭﺭﻡ ﻧـﯿــﺴﺖ ﮐـــﻪ ﺍﯾـﻨﻘﺪﺭ ﺟَﻠﺒَﯽ* ﺑـــﺎﯾـــﺪ ﺍﻭﻝ ﺗـــﻮ ﺑــﮕـﯿـﺮﯼ ﮐﺎﺭﯼ* ﺑــﻬـــﺮ ﻣــــﺮﺩﻡ ﺑــﺒـــﺮﯼ ﺗــﻮ ﺑﺎﺭﯼ* ﺑﻌـﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﯾﮏ ﺩﻭ ﺗﺎ ﭘﺎﻻﻥ ﺑﺨـﺮﯼ* ﺑـﻬــﺮ ﺁﻥ ﮐُــﺮّﻩ ﺧـــﻮﺷﮕـــﻞ ﺑـﺒـﺮﯼ* ﯾﮏ ﻃــﻮﯾــﻠـﻪ ﺑﮑﻨﯽ ﺭﻫﻦ ﻭ ﺍﺟﺎﺭ* ﺗــﺎ ﮐــﻪ ﺭﺍﺿــﯽ ﺷــﻮﺩ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺁﻥ ﯾﺎﺭ* ﺑـﻌــﺪ ﺑـﺎﯾــﺪ ﺑـﺨﺮﯼ ﺭﺧﺖ ﻋﺮﻭﺱ* ﺑـﻬـﺮ ﺁﻥ ﻣـﺎﺩﻩ ﺧــﺮ ﺧـﻮﺏ ﻭ ﻣﻠﻮﺱ* ﺟُـــﻠـﯽ ﺍﺯ ﺟــﻨـــﺲ ﮐــﺘـــﺎﻥ ﺍﻋﻼ* ﺭﻭﯼ ﺟُـــﻞ ﻧـﻘــﺶ ﻭ ﻧـﮕـﺎﺭﯼ ﺯﯾـﺒـﺎ* ﺑــﻌـــﺪ ﺑـــﺎﯾـــﺪ ﺑـــﮑـــﻨﯽ ﮔﻠﮑﺎﺭﯼ* ﺑــﻬــﺮ ﻣــﺎﺷـﯿـﻦ ﻋﺮﻭﺱ ﯾـﮏ ﮔﺎﺭﯼ* ﻭﻗــﺘﯽ ﺍﯾـــﻨـﻬــﺎ ﺑـــﺸـــﻮﺩ ﺁﻣــﺎﺩﻩ* ﺑــﻌـــﺪ ﺍﺯ ﺍﯾـــﻦ ﺯﻧـــﺪﮔــﯿـــّﺖ ﺁﻏـﺎﺯﻩ* ﻣﯽ ﺑــﺮﯼ ﻣـــﺎﺩﻩ ﺧــﺮﺕ ﺭﺍ ﺣﺠﻠﻪ* ﺑــﺎ ﺗـــﺄﻧــﯽ ﻧَـﮑــﻪ ﺑـــﺎ ﺍﯾـــﻦ ﻋـﺠـﻠﻪ* ﺑــﺸـﻨــﻮ ﺍﯾــﻦ ﭘــﻨــﺪ ﺯﺑﺎﺑﺎﯼ ﺧﺮﺕ* ﭘــــــﺪﺭ ﺑـــــﺎ ﺍﺩﺏ ﻭ ﺑــــﺎ ﻫــــﻨـــﺮﺕ* ﺗــﺎ ﮐـــﻪ ﺍﺳــﺒــﺎﺏ ﻣــﻬــﯿــﺎ ﻧﺸﻮﺩ* ﻣﻮﺳﻢ ﻋــﻘــﺪ ﺗــﻮ ﺑــﺮ ﭘﺎ ﻧﺸﻮﺩ* ﭘــﺲ ﺍﺯ ﺍﻣــﺮﻭﺯ ﺑــﺮﻭ ﺑﺮ ﺳﺮﮐﺎﺭ* ﺗــﺎ ﻧـــﻬـــﻨـــﺪ ﺁﺩﻣـــﯿـــﺎﻥ ﭘــﺸﺘﺖ ﺑﺎﺭ ‏* ‏. ‏. ‏* * * *

ﺷﺎﯾﺪ ﺍﯾﻦ ﺟﻤﻌﻪ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺷﺎﯾﺪ ﺧﺒﺮ ﺁﻣﺪ ﺧﺒﺮﯼ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺍﺳﺖ ﺳﺮﺧﻮﺵ ﺁﻥ ﺩﻝ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺁﮔﺎﻩ ﺍﺳﺖ ﺷﺎﯾﺪ ﺍﯾﻦ ﺟﻤﻌﻪ ﺑﯿﺎﯾﺪ...ﺷﺎﯾﺪ ﭘﺮﺩﻩ ﺍﺯ ﭼﻬﺮﻩ ﮔﺸﺎﯾﺪ...ﺷﺎﯾﺪ ﺩﺳﺖ ﺍﻓﺸﺎﻥ...ﭘﺎﯼ ﮐﻮﺑﺎﻥ ﻣﯽ ﺭﻭﻡ ﺑﺮ ﺩﺭ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﺧﻮﺑﺎﻥ ﻣﯽ ﺭﻭﻡ ﻣﯽ ﺭﻭﻡ ﺑﺎﺭ ﺩﮔﺮ ﻣﺴﺘﻢ ﮐﻨﺪ ﺑﯽ ﺳﺮ ﻭ ﺑﯽ ﭘﺎ ﻭ ﺑﯽ ﺩﺳﺘﻢ ﮐﻨﺪ ﻣﯽ ﺭﻭﻡ ﮐﺰ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺷﻮﻡ ﺩﺭ ﭘﯽ ﻟﯿﻼ ﺭﺧﯽ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺷﻮﻡ ﻫﺮ ﮐﻪ ﻧﺸﻨﺎﺳﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﮐﻪ ﺑﺴﭙﺎﺭﺩ ﺯﻣﺎﻥ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﻟﺤﻦ ﺧﻮﺵ ﺁﻭﺍﯾﯿﻢ ﺩﺭ ﺑﻪ ﺩﺭ ﮐﻮﭼﻪ ﯼ ﺗﻨﻬﺎﯾﯿﻢ ﺍﯼ ﺩﻭ ﺳﻪ ﺗﺎ ﮐﻮﭼﻪ ﺯ ﻣﺎ ﺩﻭﺭﺗﺮ ﻧﻐﻤﻪ ﯼ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﭘﺮ ﺷﻮﺭ ﺗﺮ ﮐﺎﺵ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺭﺍ ﮐﻢ ﮐﻨﯽ ﻣﺤﻨﺖ ﺍﯾﻦ ﻗﺎﻓﻠﻪ ﺭﺍ ﮐﻢ ﮐﻨﯽ ﮐﺎﺵ ﮐﻪ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﯼ ﻣﺎ ﻣﯽ ﺷﺪﯼ ﻣﺎﯾﻪ ﯼ ﺁﺳﺎﯾﻪ ﯼ ﻣﺎ ﻣﯽ ﺷﺪﯼ ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺗﻮ ﻧﺎﯾﻞ ﺷﻮﺩ ﯾﮏ ﺷﺒﻪ ﺣﻼﻝ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺷﻮﺩ ﺩﻭﺵ ﻣﺮﺍ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺷﯽ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩ ﺳﯿﻨﻪ ﯼ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻋﻄﺸﯽ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺑﺮﺩﻡ ﻟﺒﻢ ﺁﺗﺶ ﮔﺮﻓﺖ ﺷﻌﻠﻪ ﺑﻪ ﺩﺍﻣﺎﻥ ﺳﯿﺎﻭﺵ ﮔﺮﻓﺖ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺁﺭﺍﻣﻪ ﯼ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻧﺎﻣﻪ ﯼ ﺗﻮ ﺧﻂ ﺍﻭﺍﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﯼ ﻧﮕﻬﺖ ﺧﺎﺳﺖ ﮔﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺩﺭ ﻣﻦ ﻇﻠﻤﺖ ﺯﺩﻩ ﯾﮏ ﺷﺐ ﺑﺘﺎﺏ ﭘﺮﺩﻩ ﺑﺮﺍﻧﺪﺍﺯ ﺯ ﭼﺸﻢ ﺗﺮﻡ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﻢ ﺑﻪ ﺭﺧﺖ ﺑﻨﮕﺮﻡ ﺍﯼ ﻧﻔﺴﺖ ﯾﺎﺭﻭﻣﺪﺩ ﮐﺎﺭ ﻣﺎ ﮐﯽ ﻭ ﮐﺠﺎ ﻭﻋﺪﻩ ﯼ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﻣﺎ ﺩﻝ ﻣﺴﺘﻤﻨﺪﻡ ﺍﯼ ﺟﺎﻥ ﺑﻪ ﻟﺒﺖ ﻧﯿﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﻫﻮﺍﯼ ﺩﯾﺪﻥ ﺗﻮ ﻫﻮﺱ ﺣﺠﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﻣﮑﻪ ﺁﻣﺪﻡ ﺍﯼ ﻋﺸﻖ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﯿﻨﻢ ﺗﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﻘﻄﻪ ﯼ ﻋﻄﻔﯽ ﺑﻪ ﺍﻭﺝ ﺁﯾﯿﻨﻢ ﮐﺪﺍﻡ ﮔﻮﺷﻪ ﯼ ﻣﺸﻌﺮ ﮐﺪﺍﻡ ﮐﻨﺞ ﻣﻨﺎ ﺑﻪ ﺷﻮﻕ ﻭﺻﻞ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ ﺍﯼ ﺯﻟﯿﺨﺎ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﺩﺍﻣﺎﻥ ﯾﻮﺳﻒ ﺑﺎﺯﮐﺶ ﺗﺎﺻﺒﺎ ﭘﯿﺮﺍﻫﻨﺶ ﺭﺍ ﺳﻮﯼ ﮐﻨﻌﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﺑﺒﻮﺳﻢ ﺧﺎﮎ ﭘﺎﮎ ﺟﻤﮑﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺗﺠﻠﯽ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﭘﯿﻐﻤﺒﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺁﻣﺪ ﺧﺒﺮﯼ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺍﺳﺖ ﺳﺮ ﺧﻮﺵ ﺁﻥ ﺩﻝ ﮐﻪ ﺍﺭ ﺁﻥ ﺁﮔﺎﻩ ﺍﺳﺖ ﺷﺎﯾﺪ ﺍﯾﻦ ﺟﻤﻌﻪ ﺑﯿﺎﯾﺪ...ﺷﺎﯾﺪ ﭘﺮﺩﻩ ﺍﺯ ﭼﻬﺮﻩ ﮔﺸﺎﯾﺪ... ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺟﻤﻌﻪ ﺍﯼ ﺩﯾﮕﺮ...

ﺗﻮ ﺩﻟﺖ ﺗﺎﺭﯾﮑﻪ! ﺗﻮ، ﺗﻮ ﺩﻟﺖ ﺗﺎﺭﯾﮑﻪ" ! ﺗﻮﻣﺎﺷﻮ " ﻧﺸﯽ ﯾﻪ ﻭﻗﺖ، ﺑﮕﯿﺮﻥ ﺑﻪ ﺟُﺮﻡِ ﺑﯽ ﺩﯾﻨﯽ، ﺑﯿﺴﺖ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﺯﻧﺪﻭﻧﯿﺖ ﮐﻨﻦ! ﻣﺎ ﮐﻪ " ﺍﻭﺭﺑﺎﻧﻮﺱِ ﻫﺸﺘﻢ " ﻧﺪﺍﺭﯾﻢ ﮐﻪ ﺷﻔﺎﻋﺘﺖ ﮐﻨﻪ! ﺑﺨﺪﺍﺍﺍ ! ﺑﺨﺪﺍ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﯼ؟! ‏"حسین پناهی"‏‎ ‎