ﻣﯿﺨــــــﻮﺍﻫﻢ ﻋﻮﺽ ﺷﻮﻡ! ﭼﺮﺍ ﺑﺎﯾـــــﺪ ﺩﻟﺘﻨﮓ ﺁﻏﻮﺷﺖ ﺑﺎﺷﻢ؟ ﻣﯿﺨـــــــﻮﺍﻫﻢ ﺗﻮ ﺩﻟﺘـــــﻨﮓ ﺁﻏﻮﺷَـــﻢ ﺑﺎﺷــــﯽ! ﻣﯿﺨـــﻮﺍﻫﻢ ﺁﻥ ﺳﯿــــﺐِ ﻗﺮﻣﺰِ ﺑﺎﻟـــﺎﯼ ﺩﺭﺧــــــﺖ ﺑﺎﺷـــــَﻢ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺗـــــﺮﯾﻦ ﻧُـــﻘﻄﻪ... ﺩﻗﺖ ﮐﻦ!!! ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺑـــــﻪ ﻣَــــﻦ ﺁﺳﺎﻥ ﻧﯿـــــﺴﺖ ﺍﮔﺮ ﻫِـــﻤـَﺘـَﺶ ﺭﺍ ﻧـَـــﺪﺍﺭﯼ ﺁﺳﯿــــﺒﯽ ﺑﻪ ﺩﺭﺧﺖ ﻧــــﺰﻥ ﺑـــــﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﯿــــﺐ ﻫﺎﯼ ﮐِﺮﻡ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﯼ ﺭﻭﯼ ﺯﻣــــــﯿﻦ ﻗﺎﻧــــــــــــ ـﻊ ﺑــﺎﺵ!

ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺕ، ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﯼ ﺗﻮﻟﺪﺕ ﺷﺮﻭﻉ ﺷﺪ ... ﺳﻌﯽ ﮐﻦ ؛ ﺳﺮ ﺁﺧﺮ ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﯼ ﻭﺩﺍﻉ ﺗﻮ، ﻭ ﮔﺮﯾﻪ ﻭﺩﺍﻉ ﺍﻃﺮﺍﻓﯿﺎﻥ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﮐﻪ ﻧﻪ، ﺑﻪ ﺷﺮﻭﻉ ﺯﯾﺒﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻣﺘﺼﻞ ﮔﺮﺩﺩ ... ﻭ ﺍﮔﺮ ﭼﻨﯿﻦ ﺯﯾﺴﺘﯽ ، ﯾﮏ ﺭﻭﺯِ ﺳﺎﻝ ﮐﻪ ﻧﻪ ، ﺑﻠﮑﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯﺵ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﻋﯿﺪ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺒﺎﺭﮎ ...

ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ، ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻡ ﻗﻮﺯ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎ ﭘﺎﻟﺘﻮﯼ ﻣﺸﮑﯽ ﺑﻠﻨﺪﺵ ﺳﺮﻓﻪ ﮐﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﺣﯿﺎﻁ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭ ﺩﻭ ﺳﺮﻭ ﺳﯿﺎﻩ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺍﯾﻮﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺁﻣﺪ، ﺁﻭﺍﺯ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﺗﺎﺯﻩ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ، ﭘﺪﺭﻡ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻡ! (ﺣﺴﯿﻦ ﭘﻨﺎﻫﯽ)

ﺷــﺐ ﮐــﻪ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻣــﯿــﺮﺳــﻪ ‏_‎______________________________________________________________________‎_ ﻏـ ـﺮﺑـ ـﺘـ ـﻢ ﺑــﺎﻫــﺎﺵ ﻣــﯿــﺎﺩ ‏ __________________‎______________________________________________________‎ ﺗــﻮﯼ ﮐــﻮﭼــﻪ ﻫــﺎﯼ ﺷــﻬــﺮ ﺑــﺎﺯ ﺻــﺪﺍﯼ ﭘـ ـﺎﺵ ﻣــﯿــﺎﺩ ‏‎________________________________________________________________________‎ ﻣــﻦ ﻏــﻤــﺎﯼ ﮐـ ـﻬـ ـﻨـ ـﻪ ﻣــﻮ ﺑــﺮ ﻣــﯿــﺪﺍﺭﻡ ________________________________________________________________________ ﮐــﻪ ﺗــﻮﯼ ﻣـ ـﯿـ ـﺨـ ـﻮﻧـ ـﻪ ﻫـ ـﺎ ﺟــﺎ ﺑــﺬﺍﺭﻡ ‏‎__________________________________________________________________________‎ ﻣــﯽ ﺑــﯿــﻨــﻢ ﯾـ ـﮑـ ـﯽ ﻣــﯿــﺎﺩ ﺍﺯ ﻣـ ـﯿـ ـﺨـ ـﻮﻧـ ـﻪ ‏ __________________‎______________________________________________________‎ ﺯﯾــﺮ ﻟــﺐ ﻣـ ـﺴـ ـﺘـ ـﻮﻧـ ـﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﻣــﯿــﺨــﻮﻧــﻪ ‏‎________________________________________________________________________‎ ﻣـ ـﺴـ ـﺘـ ـﯽ ﺍﻡ ﺩﺭﺩ ﻣــﻨــﻮ ﺩﯾــﮕــﻪ ﺩﻭﺍ ﻧـ ـﻤـ ـﯿـ ـﮑـ ـﻨـ ـﻪ ‏‎________________________________________________________________________‎‏ ﻏـ ـﻢ ﺑــﺎ ﻣــﻦ ﺯﺍﺩﻩ ﺷـ ـﺪﻩ ﻣـ ـﻨـ ـﻮ ﺭﻫـ ـﺎ ﻧــﻤــﯿــﮑــﻨــﻪ ‏‎________________________________________________________________________‎‏ ﻣــﻨــﻮ ﺭﻫـ ـﺎ ﻧـ ـﻤـ ـﯿـ ـﮑـ ـﻨـ ـﻪ‎__________________ ﻣـ ـﻨـ ـﻮ ﺭﻫـ ـﺎ ﻧـ ـﻤـ ـﯿـ ـﮑـ ـﻨـ ـﻪ ‏ ‏__________________‎______________________________________________________‎‏ ﮔــﺮﻣــﯽ ﻣـ ـﺴـ ـﺘـ ـﯽ ﻣــﯿــﺎﺩ ﺗــﻮﯼ ﺭﮔـ ـﻬـ ـﺎﯼ ﺗـ ـﻨـ ـﻢ ‏‎________________________________________________________________________‎‏ ﻣـ ـﯽ ﺑـ ـﯿـ ـﻨـ ـﻢ ﺩﻟــﻢ ﻣــﯿــﺨــﻮﺍﺩ ﺑــﺎ ﯾــﮑــﯽ ﺣــﺮﻑ ﺑـ ـﺰﻧـ ـﻢ ‏‎________________________________________________________________________‎‏ ﮐـ ـﯽ ﻣـ ـﯿـ ـﺎﺩ ﺑــﻪ ﺣــﺮﻓــﺎﯼ ﻣــﻦ ﮔـ ـﻮﺵ ﺑـ ـﺪﻩ ؟ ‏‎________________________________________________________________________‎‏ ﺁﺧــﻪ ﻣــﻦ ﻏـ ـﺮﯾـ ـﺒـ ـﻪ ﻫــﺴــﺘــﻢ ﺑــﺎ ﻫـ ـﻤـ ـﻪ ‏‎________________________________________________________________________‎‏ ﯾــﮑــﯽ ﺁﺷـ ـﻨـ ـﺎ ﻣــﯿــﺎﺩ ﺑــﻪ ﭼــﺸــﻢ ﻣـ ـﻦ ‏‎________________________________________________________________________‎‏ ﻭﻟــﯽ ﺍﺯ ﺑـ ـﺨـ ـﺖ ﺑـ ـﺪﻡ ﺍﻭﻧــﻢ ﻏـ ـﻤـ ـﻪ...

ﮔﺎﻫﻲ ﻭﻗﺘﺎ ﻻﺯﻣﻪ ﻣﺜﻞ ﻳﮏ ﺭﻫﺒﺮ ﺍﺭﮐﺴﺘﺮ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﮐﻨﻴﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭘﺸﺖ ﮐﻨﻴﻢ ﻭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﮐﺎﺭ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﺑﺎﺷﻴﻢ ، ﭼﻮﻥ ﺩﺭﺳﺖ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﮐﺎﺭﻣﻮﻥ ﺗﻤﻮﻡ ﺷﺪ ﻫﻤﻪ ﻱ ﺍﻭﻥ ﮐﺴﺎﻧﻲ ﮐﻪ ﺑﻬﺸﻮﻥ ﭘﺸﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻣﺠﺒﻮﺭﻧﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺸﻦ ﻭ ﺗﺸﻮﻳﻘﻤﻮﻥ ﮐﻨﻨﺪ

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﺴﺮﻭ ٬ ﺧﺴﺮﻭ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﭘﯿﻐﺎﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﮐﻪ ﺗﻮ ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺍﯼ ﺭﻭ ﻋﺰﺍﺩﺍﺭﯼ ﮐﻦ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻗﺼﺮ ﻣﻦ ﺑﯿﺎ ﺗﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﻮﺍﻫﺮﺍﺕ ﺭﻭ ﻧﺴﺎﺭ ﻗﺪﻣﺖ ﮐﻨﻢ ﻣﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﻮ ﺍﻡ.‎______________________ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﮔﻔﺖ ﺍﺷﮑﺎﻟﯽ ﻧﺪﺍﺭﻩ ﻓﻘﻂ ﺗﻮ ﯾﻪ ﺁﺭﺍﻣﮕﺎﻩ ﻣﺠﻠﻠﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﺪﺭﺕ ﺑﺴﺎﺯ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﺭﺳﻤﯽ ﺑﯿﺎﻡ ﺑﻪ ﻗﺼﺮ ﺗﻮ .‎________________________ ﭘﺴﺮ ﺧﺴﺮﻭ ﺁﺭﺍﻣﮕﺎﻩ ﻣﺠﻠﻠﯽ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﺭﺳﻤﯽ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺭﻓﺖ ﺗﻮ ﺁﺭﺍﻣﮕﺎﻩ ﻭ ﺩﺭﻭ ﺑﺴﺖ ﻭ ﺧﺎﮎ ﺧﺴﺮﻭ ﺭﻭ ﮐﻨﺎﺭ ﺯﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺧﺠﺮ ﺯﻫﺮﺁﻟﻮﺩﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﺧﺴﺮﻭ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺯﺩ ﻭ ﺳﺮﺷﻮ ﺭﻭﯼ ﺧﺎﮎ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﺭﻓﺖ.‎________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________ ﭘﺲ ﺁﻭﺭﺩ ﺁﻧﮕﻬﯽ ﺷﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻏــــــﻮﺵ‎___________________________ ﻟﺒﺶ ﺑﺮ ﻟـﺐ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺩﻭﺵ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ‎___________________________ﮐﻪ ﺟﺎﻥ ﺑﺎ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺗﻦ ﺑﺎ ﺗﻦ ﺑﻪ ﭘﯿﻮﺳﺖ‎___________________________ ﺗﻦ ﺍﺯ ﺩﻭﺭﯼ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﺍﻭﺭﯼ ﺭﺳﺖ‎____________________________________________________________________________________________________________ ﺍﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺩﻋـــﺎ ﻣﯿﮑﻨﻪ ؛‎___________________________ ﺧــــﺪﺍﻭﻧـﺪﺍ ﺑﯿﺎﻣﺮﺯ ﺧـــﺎﮐﯿﺎﻥ ﺭﺍ‎___________________________ ﺑﯿﺎﻣﺮﺯ ﺍﯾــﻦ ﺩﻭ ﯾـــﺎﺭ ﻣﻬــــﺮﺑﺎﻥ ﺭﺍ‎___________________________ ﺯﻫـﯽ ﺷﯿﺮﯾـﻦ ﻭ ﺷﯿﺮﯾـﻦ ﻣـﺮﺩﻥ ﺍﻭ‎___________________________ ﺯﻫـﯽ ﺟـﺎﻥ ﺩﺍﺩﻥ ﻭ ﺟـﺎﻥ ﺑﺮﺩﻥ ﺍﻭ‎___________________________ ﭼﻨﯿﻦ ﻭﺍﺟﺐ ﮐُﻨﯿﻦ ﺩﺭ ﻋﺸﻖ ﻣﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﺟﺎﻥ ‎___________________________ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺳﭙﺮﺩﻥ ﻧـﻪ ﻫـﺮ ﮐـﻮ ﺯﻥ ﺑـﻮﺩ ﻧﺎﻣﺮﺩ ﺑﺎﺷــﺪ‎___________________________ ﺯﻥ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺍﺳﺖ ﮐﻮ ﺑﯽﺩﺭﺩ ﺑﺎﺷﺪ‎_________________________________________________________________________________‎

السلام علیک یا ابا عبدالله الحسیین (ع)

ﺭﺍﺳﺖ ﻣﯿﮕﻦ... ﯾﻪ ﻣﺮﺩ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ... ﺍﮔﻪ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪ ﺑﺎﺷﻪ ﺳﯿﮕﺎﺭ ﻣﯿﮑﺸﻪ... ﻭﻟﯽ ﻭﺍﯼ ﺑﻪ ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﯾﻪ ﻣﺮﺩ ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﺳﯿﮕﺎﺭ ﺑﮑﺸﻪ!... *¤*¤*¤*¤* ﺍﮔﻪ ﻛﺎﺭ ﺳﻴﮕﺎﺭ ﺁﺭﻭﻡ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﺎﺷﻪ ﺩﺧﺘﺮﺍ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻬﺶ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺩﺍﺭﻧﺪ.... *¤*¤*¤*¤* ﺍﮔﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺳﯿﮕﺎﺭ ﮐﺸﯿﺪﻥ ﻣﺒﻨﺎﯼ ﺟﻨﺴﯿﺘﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺵﻩ "ﺷﮏ ﻧﮑﻨﯿﺪ" ﮐﻪ ﺳﯿﮕﺎﺭ ﮐﺸﯿﺪﻥ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ(ﺯﻧﺎﻧﻪ ﺗﺮﯾﻦ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺩﻧﯿﺎﺳﺖ ). ﺍﻣﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﭼﺮﺍ ﺑﻌﻀﯽ {ﻣﺮﺩﻫﺎ} ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻥ ﺍﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﻋﮑﺲ ﻧﺶﻭﻥ ﺑﺪﻥ....

ﺧﺎﻧﻢ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺩﺭ ﺳﺎﻟﻦ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﻮﺑﺖ ﭘﺮﻭﺍﺯﺵ ﺑﻮﺩ. ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎﻳﯽ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﺎﻋﺎﺕ ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ، ﻛﺘﺎﺑﯽ ﺧﺮﻳﺪ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﺴﺘﻪﺍﯼ ﻛﻠﻮﭼﻪ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺍﻭ ﺭﻭﯼ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺩﺳﺘﻪﺩﺍﺭﯼ ﺩﺭ ﻗﺴﻤﺖ ﻭﻳﮋﻩ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﻧﺸﺴﺖ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﻭ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﻨﺪ. ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﺍﻭ ﺑﺴﺘﻪﺍﯼ ﻛﻠﻮﭼﻪ ﺑﻮﺩ، ﻣﺮﺩﯼ ﻧﻴﺰ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺠﻠﻪﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺷﺪ. ﻭﻗﺘﯽ ﺍﻭ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﻛﻠﻮﭼﻪﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ، ﻣﺮﺩ ﻧﻴﺰ ﻳﻚ ﻛﻠﻮﭼﻪ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺧﺸﻤﯽ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩ، ﺍﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﮕﻔﺖ. ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩ" :ﻋﺠﺐ ﺭﻭﻳﯽ ﺩﺍﺭﻩ! ﺍﮔﺮ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺩﻧﺪﻩ ﭼﭗ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﭼﻨﺎﻥ ﻧﺸﺎﻧﺶ ﻣﯽ ﺩﺍﺩﻡ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﻪ ﻫﻤﭽﻴﻦ ﺟﺮﺍﺗﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﻧﺪﻩ"! ﻫﺮ ﺑﺎﺭ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻛﻠﻮﭼﻪﺍﯼ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺩﺍﺷﺖ ﻣﺮﺩ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﻛﻠﻮﭼﻪﺍﯼ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﭘﺬﻳﺮﺍﻳﯽ ﻣﻲﻛﺮﺩ. ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺗﺮ ﻣﯽ ﻛﺮﺩ، ﺍﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻭﺍﻛﻨﺸﯽ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﺪ. ﻭﻗﺘﯽ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﻛﻠﻮﭼﻪ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩ" :ﺣﺎﻻ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩﻙ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ؟" ﺳﭙﺲ، ﻣﺮﺩ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻛﻠﻮﭼﻪ ﺭﺍ ﻧﺼﻒ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻧﻴﻤﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩ. "ﺑﻠﻪ؟! ﺩﻳﮕﻪ ﺧﻴﻠﯽ ﺭﻭﻳﺶ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ". ﺗﺤﻤﻞ ﺍﻭ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ، ﻛﻴﻒ ﻭ ﻛﺘﺎﺑﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﺎﻟﻦ ﺭﻓﺖ. ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ، ﺩﺭ ﻛﻴﻔﺶ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﻋﻴﻨﻜﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ، ﻭ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺗﻌﺠﺐ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﻛﻠﻮﭼﻪﺍﺵ، ﺩﺳﺖ ﻧﺨﻮﺭﺩﻩ، ﺁﻥ ﺟﺎﺳﺖ. ﺗﺎﺯﻩ ﻳﺎﺩﺵ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺍﺻﻼ ﺑﺴﺘﻪ ﻛﻠﻮﭼﻪﺍﺵ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﻴﻔﺶ ﺩﺭﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺧﻴﻠﯽ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺵ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻛﺸﻴﺪ!! ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻛﺎﺭ ﺯﺷﺖ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﻮﺩ ﺍﻭ ﺳﺮ ﺯﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﻣﺮﺩ ﺑﺴﺘﻪ ﻛﻠﻮﭼﻪﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﺪﻭﻥ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ، ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻳﺎ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺷﻮﺩ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ...

ﺍﺯ ﻫﺮ ﮐﺲ ﻧﺎﻣﻢ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﻨﺪ ؛ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﻭﻟﺶ ﮐﻦ؛ ﻣﺮﺩ ﺑﺪ ﻧﺎﻣﯿﺴﺖ؛ ﺭﻓﯿﻖ ﺑﺎﺩﻩ ﻭ ﺑﻨﮓ ﺍﺳﺖ ﻋﺠﺐ ﺩﺍﺭﻡ ﺗﻮ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﯽ؟ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻬﺮ ﻣﯿﺪﺍﻧﻨﺪ ﺑﺮﻭ ؛ ﺑﺮﻭ ﺍﺯ ﻣﻦ ﮔﺮﯾﺰﺍﻥ ﺷﻮ ﺑﺮﻭ ﺑﺎ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻫﻢ ﻋﻬﺪ ﭘﯿﻤﺎﻥ ﺷﻮ ﻗﺼﻪ ﯼ ﻣﻦ ﻗﺼﻪ ﯼ ﺩﺭﺩ ﺍﺳﺖ ؛ ﻗﺼﻪ ﯼ ﺭﻧﺞ ﺍﺳﺖ؛ ﻗﺼﻪ ﯼ ﺍﻧﺪﻭﺡ ﯾﮏ ﻣﺮﺩ ﺍﺳﺖ .

دوتارفیق بودندهمیشه باهم شراب میخوردن یکی شون میمیره چندوقت بعدش اون یکی میره میخونه به ساقی میگه 2پیک بریز ساقی میگه چرا 2 تا؟ میگه یکی برای خودم یکی به یادرفیقم سال بعددوباره میره میخونه به ساقی میگه1پیک بریز ساقی میگه رفیقتوفراموش کردی؟ میگه نه خودم توبه کردم میزنم بیادرفیقم

از مرگ نـــمی ترسم من فقط نگرانم که در شلوغی آن دنیا مــــادرم را پیدا نکنم .. سرم را نه ظلم می تواند خم کند ، نه مرگ ، نه ترس سرم فقط برای بوسیدن دست های تو خم میشود مادر ، من هرگز بهشت را زیر پات ندیدم ؛ زیر پای تو آرزو هایی بود که از آن گذشتی به خاطر من مادر روسری ات را بردار تا ببینم بر شب موهایت چند زمستان برف نشسته است تا من به بهار رسیده ام !! به جرم اینکه بهشت زیر پایشان بود دنیا را برای خود جهنم کردند !! به سلامتی مــــــــــادر هااااا' مـــــادر ' نوشته میشود ولی ' فرشـــــته ' خوانده میشود :) :)

ﮐﺎﺵ ﯾﮏ ﺷﺐ ﺷﻤﻊ ﺑﻮﺩﻡ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺗﺎﺭ ﺑﻘﯿﻊ ﺗﺎ ﺳﺤﺮ ﻣﯽﺳﻮﺧﺘﻢ ﭼﻮﻥ ﻗﻠﺐ ﺯﻭﺍﺭ ﺑﻘﯿﻊ ﮐﺎﺵ ﻣﯽﺷﺪ ﻣﺨﻔﯽ ﺍﺯ ﻭﻫﺎﺑﯿﺎﻥ ﺳﻨﮕﺪﻝ ﻣﯽﻧﻬﺎﺩﻡ ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺑﻘﯿﻊ ﻗﺒﻪ ﻭ ﻗﺒﺮ ﻭ ﺭﻭﺍﻕ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﮔﻠﺪﺳﺘﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﯼ ﻣﺪﯾﻨﻪ ﺍﺯ ﭼﻪ ﻭﯾﺮﺍﻥ ﮔﺸﺖ ﺁﺛﺎﺭ ﺑﻘﯿﻊ ﻧﯿﺴﺖ ﺣﻖ ﮔﺮﯾﻪ ﺍﺵ ﺑﺮ ﭼﺎﺭ ﻗﺒﺮ ﺑﯽ ‌ﭼﺮﺍﻍ ﺯﺍﺋﺮﯼ ﮐﺰ ﺭﺍﻩ ﺩﻭﺭ ﺁﯾﺪ ﺑﻪ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺑﻘﯿﻊ ﻣﺎﻩ، ﺯﺍﺋﺮ، ﺍﺧﺘﺮﺍﻥ، ﺍﺷﮑﻨﺪ ﻭ ﮔﻨﺒﺪ، ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻬﺪﯼ ﺷﺪﻩ ﺷﻤﻊ ﺷﺐ ﺗﺎﺭ ﺑﻘﯿﻊ ﺁﺏ، ﺧﻮﻥ ﻭ ﺩﺍﻧﻪ ﺍﺷﮏ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ‌ﺍﺵ ﺳﻮﺯ ﺟﮕﺮ ﻫﺮ ﮐﻪ ﺷﺪ ﻣﺮﻍ ﺩﻝ ﺯﺍﺭﺵ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺑﻘﯿﻊ ﮔﺮ ﺯﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﯿﺴﺖ ﺭﻩ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ، ﻏﻢ ﻣﺨﻮﺭ ﺷﺐ ﮐﻪ ﺧﻠﻮﺕ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺯﻫﺮﺍﺳﺖ، ﺯﻭﺍﺭ ﺑﻘﯿﻊ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺁﺛﺎﺭﺵ ﺑﻮَﺩ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯿﺎﻥ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﺣﻖ ﺑﻮﺩﻩ ‌ﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭ ﺑﻘﯿﻊ ﮔﺮ ﺑﻪ ﺩﻗﺖ ﺑﻨﮕﺮﯼ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﺍﻣﺎﻣﺎﻥ ﻏﺮﯾﺐ ﻣﯽ ﭼﮑﺪ ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ﺍﺷﮏ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﻧﺒﺎﺭ ﺑﻘﯿﻊ ﺑﺲ ﮐﻪ ﺁﻏﻮﺷﺶ ﭘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻻﻟﻪﻫﺎﯼ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﻮﯼ ﺟﻨﺖ ﺧﯿﺰﺩ ﺍﺯ ﺩﺍﻣﺎﻥ ﮔﻠﺰﺍﺭ ﺑﻘﯿﻊ

ﺭﻭﺯﯼ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﯼ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺁﺭﺗﻮﺭ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺍﺵ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺳﺘﮕﯿﺮ ﻭ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﮐﺮﺩ . ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺁﺭﺗﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﮑﺸﺪ ﺍﻣﺎ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺁﺭﺗﻮﺭ ﻭﺍﻓﮑﺎﺭ ﻭ ﻋﻘﺎﯾﺪﺵ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ . ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺭﻭ، ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﻭﯼ ﺷﺮﻃﯽ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﺎﯾﺴﺖ ﺑﻪ ﺳﺆﺍﻝ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﻫﺪ . ﺁﺭﺗﻮﺭ ﯾﮏ ﺳﺎﻝ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﺟﻮﺍﺏ ﺁﻥ ﺳﻮﺍﻝﺭﺍ ﺑﯿﺎﺑﺪ، ﻭ ﺍﮔﺮ ﭘﺲ ﺍﺯ ﯾﮑﺴﺎﻝ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻪ ﯾﺎﻓﺘﻦ ﭘﺎﺳﺦ ﻧﻤﯽﺷﺪ، ﮐﺸﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ . ﺳﺆﺍﻝ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ: ﺯﻧﺎﻥ ﻭﺍﻗﻌﺎً ﭼﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﻨﺪ؟ ﺍﯾﻦ ﺳﺆﺍﻟﯽ ﺣﺘﯽ ﺍﮐﺜﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻧﺪﯾﺸﻤﻨﺪ ﻭ ﺑﺎﻫﻮﺵ ﺭﺍ ﻧﯿﺰﺳﺮﮔﺸﺘﻪ ﻭ ﺣﯿﺮﺍﻥ ﻣﯽ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﺭﺗﻮﺭ ﺟﻮﺍﻥ ﯾﮏ ﭘﺮﺳﺶ ﻏﯿﺮﻗﺎﺑﻞ ﺣﻞ ﺑﺎﺷﺪ . ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﭘﺬﯾﺮﺵ ﺍﯾﻦ ﺷﺮﻁ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻥ ﺑﻮﺩ، ﻭﯼ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﯾﺎﻓﺘﻦ ﺟﻮﺍﺏ ﺳﺆﺍﻝ ﺩﺭ ﻣﺪﺕ ﯾﮏ ﺳﺎﻝ ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ . ﺁﺭﺗﻮﺭ ﺑﻪ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﯽ ﺍﺵ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﺧﻮﺍﻫﯽ ﮐﺮﺩ : ﺍﺯ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩ ﻫﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﮐﺸﯿﺶ ﻫﺎ، ﺍﺯ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺧﺮﺩﻣﻨﺪ، ﻭ ﺣﺘﯽ ﺍﺯ ﺩﻟﻘﮏ ﻫﺎﯼ ﺩﺭﺑﺎﺭ. … ﺍﻭ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮﺩ، ﺍﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﮐﺴﯽ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﭘﺎﺳﺦ ﺭﺿﺎﯾﺖ ﺑﺨﺸﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﺳﺆﺍﻝ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻨﺪ. ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﻭﯼ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺯﻥ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ ﭘﯿﺮﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﯾﻦ ﺳﺆﺍﻝ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﺪ، ﻣﺸﻮﺭﺕ ﮐﻨﺪ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﻣﯽ ﺭﻓﺖ ﺩﺳﺘﻤﺰﺩ ﻭﯼ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺑﺎﻻ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﻭﯼ ﺑﻪ ﺍﺧﺬ ﺣﻖ ﺍﻟﺰﺣﻤﻪ ﻫﺎﯼ ﻫﻨﮕﻔﺖ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺁﻥ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺑﻮﺩ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺭﻭﺯ ﺳﺎﻝ ﻓﺮﺍ ﺭﺳﯿﺪ، ﺁﺭﺗﻮﺭ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﭼﺎﺭﻩ ﺍﯼ ﺑﻪ ﺟﺰ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺑﺎ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ ﭘﯿﺮ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ ﻣﻮﺍﻓﻘﺖ ﮐﺮﺩ ﺗﺎ ﺟﻮﺍﺏ ﺳﺆﺍﻝ ﺭﺍ ﺑﺪﻫﺪ، ﺍﻣﺎ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺯ ﺁﺭﺗﻮﺭ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﻤﺰﺩﺵ ﻣﻮﺍﻓﻘﺖ ﮐﻨﺪ. ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ ﭘﯿﺮ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻟُﺮﺩ ﻟﻨﺴﻠﻮﺕ، ﻧﺰﺩﯾﮑﺘﺮﯾﻦ ﺩﻭﺳﺖ ﺁﺭﺗﻮﺭ ﻭ ﻧﺠﯿﺐ ﺯﺍﺩﻩ ﺗﺮﯾﻦ ﺩﻻﻭﺭ ﻭ ﺳﻠﺤﺸﻮﺭ ﺁﻥ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﮐﻨﺪ ! ﺁﺭﺗﻮﺭ ﺍﺯ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻭﺣﺸﺖ ﺯﺩﻩ ﺷﺪ. ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ ﭘﯿﺮ؛ ﮔﻮﮊﭘﺸﺖ، ﻭﺣﺸﺘﻨﺎﮎ ﻭ ﺯﺷﺖ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﺩﺍﺷﺖ، ﺑﻮﯼ ﮔﻨﺪﺍﺏ ﻣﯿﺪﺍﺩ، ﺻﺪﺍﯾﺶ ﺗﺮﺳﻨﺎﮎ ﻭ ﺯﺷﺖ ﻭ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎﯼ ﻭﺣﺸﺘﻨﺎﮎ ﻭ ﻏﯿﺮﻗﺎﺑﻞ ﺗﺤﻤﻞ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﺭ ﺍﻭ ﯾﺎﻓﺖ ﻣﯿﺸﺪ . ﺁﺭﺗﻮﺭﻫﺮﮔﺰ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺵ ﺑﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﻧﻔﺮﺕ ﺍﻧﮕﯿﺰﯼ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺍﺯ ﺍﯾﻨﺮﻭ ﻧﭙﺬﯾﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﺑﺎ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺍﻭﺭﺍ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﮐﻨﺪ ﭼﻨﯿﻦ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﻭﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ ﺭﺍ ﺗﻘﺒﻞ ﮐﻨﺪ . ﺍﻣﺎ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﻟﻨﺴﻠﻮﺕ، ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎﺩ ﺑﺎﺧﺒﺮ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺁﺭﺗﻮﺭ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮﺩ . ﺍﻭ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﮔﺬﺷﺘﮕﯽ ﺍﯼ ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺑﺎ ﺟﺎﻥ ﺁﺭﺗﻮﺭ ﻧﯿﺴﺖ . ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺭﻭ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﺁﻧﺎﻥ ﺍﻋﻼﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ ﭘﺎﺳﺦ ﺳﻮﺍﻝ ﺭﺍ ﺩﺍﺩ . ﺳﺆﺍﻝ ﺁﺭﺗﻮﺭ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ : ﺯﻧﺎﻥ ﻭﺍﻗﻌﺎً ﭼﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ؟ ﭘﺎﺳﺦ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ” : ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺗﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﺴﺌﻮﻝ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺑﺎﺷﻨﺪ.“ ﻫﻤﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺁﻥ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﻓﻬﻤﯿﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ ﯾﮏ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺭﺍ ﻓﺎﺵ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺁﺭﺗﻮﺭ ﺑﻪ ﻭﯼ ﺑﺨﺸﯿﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ، ﻭ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮﺭ ﻫﻢ ﺷﺪ . ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ،ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺁﺭﺗﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﯼ ﻫﺪﯾﻪ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻟﻨﺴﻠﻮﺕ ﻭ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ ﭘﯿﺮ ﯾﮏ ﺟﺸﻦ ﺑﺎﺷﮑﻮﻩ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﮐﺮﺩﻧﺪ .ﻣﺎﻩ ﻋﺴﻞ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻣﯿﺸﺪ ﻭ ﻟﻨﺴﻠﻮﺕ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﯾﮏ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻭﺣﺸﺘﻨﺎﮎ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ، ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻣﻮﻋﻮﺩ ﺑﺎ ﺩﻟﻮﺍﭘﺴﯽ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﻭﺍﺭﺩ ﺣﺠﻠﻪ ﺷﺪ . ﺍﻣﺎ، ﭼﻪ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﯼ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ؟ ﺯﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﺯﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﺩﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺗﺨﺖ ﻣﻨﺘﻈﺮﺵ ﺑﻮﺩ . ﻟﻨﺴﻠﻮﺕ ﺷﮕﻔﺖ ﺯﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﭼﻪ ﺍﺗﻔﺎﻗﯽ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﺯﻥ ﺯﯾﺒﺎ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ: ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻟﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﺎ ﻭﯼ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮﯼ ﭘﯿﺮ ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻧﯿﻤﯽ ﺍﺯ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺭﻭﺯ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺯﯾﺒﺎ ﮐﻨﺪ ﻭ ﻧﯿﻤﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﻤﺎﻥ ﺯﻥ ﻭﺣﺸﺘﻨﺎﮎ ﻭ ﻋﻠﯿﻞ ﺑﺎﺷﺪ . ﺳﭙﺲ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ ﺍﺯ ﻭﯼ ﭘﺮﺳﯿﺪ ” : ﮐﺪﺍﻣﯿﮏ ﺭﺍ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ؟ ﺯﯾﺒﺎ ﺩﺭ ﻃﯽ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺯﺷﺖ ﺩﺭ ﻃﯽ ﺷﺐ، ﯾﺎ ﺑﺮﻋﮑﺲ ﺁﻥ …؟.” ﻟﻨﺴﻠﻮﺕ ﺩﺭ ﻣﺨﻤﺼﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﮔﯿﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﻌﻤﻘﯽ ﮐﺮﺩ . ﺍﮔﺮ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﻭﯼ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻃﯽ ﺭﻭﺯ ﺧﻮﺍﺳﺘﺎﺭ ﻣﯿﺸﺪ ﺁﻧﻮﻗﺖ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﺶ ﻭ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ، ﻫﻤﺴﺮ ﺯﯾﺒﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﺪ، ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺧﻠﻮﺕ ﺷﺐ ﺩﺭ ﻗﺼﺮﺵ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ ﭘﯿﺮ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪﺑﺎﺷﺪ ! ﯾﺎ ﺁﻧﮑﻪ ﺩﺭ ﻃﯽ ﺭﻭﺯ ﺍﯾﻦ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ ﻣﺨﻮﻑ ﻭ ﺯﺷﺖ ﺭﺍ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﺪ ﻭﻟﯽ ﺩﺭ ﺷﺐ، ﺯﻧﯽ ﺯﯾﺒﺎ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻟﺤﻈﺎﺕ ﻓﻮﻕ ﺍﻟﻌﺎﺩﻩ ﻭ ﻟﺬﺕ ﺑﺨﺸﯽ ﺭﺍﺑﺎ ﻭﯼ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ. ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﯾﮏ ﻣﺮﺩ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﯿﺪ ﮐﺪﺍﻣﯿﮏ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ… ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺷﻤﺎ ﮐﺪﺍﻣﯿﮏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ؟ ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﯾﮏ ﺯﻥ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪ، ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺩﺍﺭﯾﺪ ﻣﺮﺩ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻧﮑﻪ ﺑﻘﯿﻪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﯿﺪ ﺑﻨﻮﯾﺴﯿﺪ. ﺁﻧﭽﻪ ﻟﻨﺴﻠﻮﺕ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﺮﺩ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ:ﻟﻨﺴﻠﻮﺕ ﻧﺠﯿﺐ ﺯﺍﺩﻩ ﻭ ﺷﺮﯾﻒ، ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ ﻗﺒﻼً ﭼﻪ ﭘﺎﺳﺨﯽ ﺑﻪ ﺳﺆﺍﻝ ﺁﺭﺗﻮﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ؛ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺭﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺣﻖ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﻭ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﺗﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﺩﺭ ﺍﯾﻦﻣﻮﺭﺩ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮﺩ . ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﺍﯾﻦ ﭘﺎﺳﺦ، ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ ﺍﻋﻼﻡ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﺯﯾﺒﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ، ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﻟﻨﺴﻠﻮﺕ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺧﻮﺩ ﻣﺴﺌﻮﻝ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ .

ﺍﻭﻟﯿــــﻦ ﺭﻭﺯ ﺩﺑﺴﺘـــــﺎﻥ ﺑﺎﺯﮔـــﺮﺩ ﮐﻮﺩﮐــﯽ ﻫﺎ ﺷﺎﺩ ﻭ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﺑﺎﺯﮔﺮﺩ ﺑﺎﺯﮔــــــﺮﺩ ﺍﯼ ﺧﺎﻃــــﺮﺍﺕ ﮐﻮﺩﮐﯽ ﺑﺮ ﺳـــــﻮﺍﺭ ﺍﺳﺐ ﻫــﺎﯼ ﭼﻮﺑﮑـﯽ ﺧﺎﻃـــــﺮﺍﺕ ﮐﻮﺩﮐــــــﯽ ﺯﯾﺒـﺎ ﺗﺮﻧﺪ ﯾﺎﺩﮔـــﺎﺭﺍﻥ ﮐﻬــــــﻦ ﻣﺎﻧﺎ ﺗــــــﺮﻧﺪ ﺩﺭﺳﻬـــــﺎﯼ ﺳﺎﻝ ﺍﻭﻝ ﺳﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺁﺏ ﺭﺍ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻪ ﺳـــــــــﺎﺭﺍ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﺭﺱ ﭘﻨﺪ ﺁﻣـــــﻮﺯ ﺭﻭﺑﺎﻩ ﻭ ﺧﺮﻭﺱ ﺭﻭﺑـــــﻪ ﻣﮑﺎﺭ ﻭ ﺩﺯﺩ ﭼﺎﭘﻠـــــــﻮﺱ ﮐﺎﮐﻠــﯽ ﮔﻨﺠﺸﮑﮑﯽ ﺑﺎﻫﻮﺵ ﺑﻮﺩ ﻓﯿﻞ ﻧﺎﺩﺍﻧــــﯽ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﻣـــﻮﺵ ﺑﻮﺩ ﺭﻭﺯ ﻣﻬﻤﺎﻧــــﯽ ﮐﻮﮐﺐ ﺧﺎﻧﻢ ﺍﺳﺖ ﺳﻔﺮﻩ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺑــﻮﯼ ﻧﺎﻥ ﮔﻨﺪﻡ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﻭﺟــﻮﺩ ﺳـــﻮﺯ ﻭ ﺳﺮﻣﺎﯼ ﺷﺪﯾﺪ ﺭﯾﺰ ﻋﻠﯽ ﭘﯿﺮﺍﻫﻦ ﺍﺯ ﺗﻦ ﻣـــﯽ ﺩﺭﯾﺪ ﺗﺎ ﺩﺭﻭﻥ ﻧﯿﻤﮑﺖ ﺟـــﺎ ﻣـــﯽ ﺷﺪﯾﻢ ﻣﺎ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮐﺒــــﺮﺍ ﻣﯽ ﺷﺪﯾﻢ ﭘﺎﮎ ﮐﻦ ﻫﺎﯾـــــﯽ ﺯ ﭘﺎﮐﯽ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﯾﮏ ﺗﺮﺍﺵ ﺳـــﺮﺥ ﻻﮐـــﯽ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﮐﯿﻔﻤﺎﻥ ﭼﻔﺘــﯽ ﺑﻪ ﺭﻧﮓ ﺯﺭﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﺩﻭﺷﻤﺎﻥ ﺍﺯﺣﻠﻘﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﺩﺭﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﮔﺮﻣـــــﯽ ﺩﺳﺘﺎﻧﻤـــــــــﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﮒ ﺩﻓﺘﺮﻫــــﺎﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺭﻧﮓ ﮐــﺎﻩ ﺑﻮﺩ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻢ ﺻﺪﺍﯾﯽ ﭼﻮﻥ ﺗﮕﺮﮒ ﺧﺶ ﺧﺶ ﺟـــــﺎﺭﻭﯼ ﺑﺎﺑﺎ ﺭﻭﯼ ﺑﺮﮒ ﻫﻤﮑــــــﻼﺳﯽ ﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﯾﺎﺩﻡ ﮐﻨﯿﺪ ﺑﺎﺯ ﻫــــﻢ ﺩﺭ ﮐﻮﭼـــــــﻪ ﻓﺮﯾﺎﺩﻡ ﮐﻨﯿﺪ ﻫﻤﮑــﻼﺳﯽ ﻫﺎﯼ ﺩﺭﺱ ﻭ ﺭﻧﺞ ﻭ ﮐﺎﺭ ﺑﭽـــــﻪ ﻫﺎﯼ ﺟﺎﻣــــﻪ ﻫﺎﯼ ﻭﺻﻠﻪ ﺩﺍﺭ ﮐﺎﺵ ﻫــــﺮﮔﺰ ﺯﻧﮓ ﺗﻔﺮﯾﺤـــــــﯽ ﻧﺒﻮﺩ ﺟﻤﻊ ﺑـــــــﻮﺩﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﻔﺮﯾﻘـــــﯽ ﻧﺒﻮﺩ ﮐﺎﺵ ﻣـــﯽ ﺷﺪ ﺑﺎﺯ ﮐﻮﭼﮏ ﻣﯿﺸﺪﯾﻢ ﻻﺍﻗـــــــﻞ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﮐﻮﺩﮎ ﻣﯿﺸـــــﺪﯾﻢ ﯾﺎﺩ ﺁﻥ ﺁﻣــــــــﻮﺯﮔﺎﺭ ﺳﺎﺩﻩ ﭘــــــــــﻮﺵ ﯾﺎﺩ ﺁﻥ ﮔﭽــــــﻬﺎ ﮐﻪ ﺑﻮﺩﺵ ﺭﻭﯼ ﺩﻭﺵ ﺍﯼ ﻣﻌﻠــــــﻢ ﻧﺎﻡ ﻭ ﻫــﻢ ﯾﺎﺩﺕ ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ﯾﺎﺩ ﺩﺭﺱ ﺁﺏ ﻭ ﺑــــــﺎﺑـــــﺎﯾﺖ ﺑﻪ ﺧﯿــﺮ ﺍﯼ ﺩﺑﺴﺘﺎﻧــــﯽ ﺗﺮﯾﻦ ﺍﺣﺴــــﺎﺱ ﻣﻦ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩ ﺍﯾﻦ ﻣﺸــــــــﻖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺧﻂ ﺑﺰﻥ

ﺩﻟـﻢ ﮔﺮﻓﺘــﻪ ﺍﺳـﺖ ﯾــﺎ ﺩﻟـﮕﯿــﺮﻡ ﯾـﺎ ﺷﺎﯾـﺪ ﻫـﻢ ﺩﻟـﻢ ﮔﯿـﺮ ﺍﺳـﺖ ﻧﻤــﯽ ﺩﺍﻧــﻢ … ﺍﺻـﻼً ﻫﯿــﭻ ﻭﻗـﺖ ﻓــﺮﻕ ﺑﯿــﻦ ﺍﯾﻨــﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﻔﻬـﻤﯿــﺪﻡ ﻓﻘـﻂ ﻣـﯽ ﺩﺍﻧـﻢ ﺩﻟـﻢ ﯾـﮏ ﺟـﻮﺭﯼ ﻣـﯽ ﺷـﻮﺩ ﺟــﻮﺭﯼ ﮐـﻪ ﻣﺜــﻞ ﻫﻤﯿــﺸـﻪ ﻧﯿــﺴـﺖ ﺩﻟـﻢ ﮐـﻪ ﺍﯾﻨـﻄــﻮﺭ ﻣـﯽ ﺷـﻮﺩ ، ﻏﺼـﻪ ﻫـﺎﯼ ﺧــﻮﺩﻡ ﮐـﻪ ﻫـﯿﭻ ، ﻏﺼـﻪ ﯼ ﻫﻤــﻪ ﯼ ﺩﻧﯿــﺎ ﻣـﯽ ﺷـﻮﺩ ﻏﺼـﻪ ﯼ ﻣـﻦ ﺑﻌــﺪ ﺩﻟــﻢ ﺑـﺪﺟــﻮﺭ ﻏﺮﻭﺏ ﺯﺩﻩ ﻣﯿﺸﻮﺩ