ﻋﻤﺮﯼ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻳﺎﺩ
ﻣﻦ ﻧﺮﻓﺖ
ﺩﻝ ، ﻫﻤﺰﺑﺎﻧﻲ ﺍﺯ ﻏﻢ ﺗﻮ ﺧﻮﺏ
ﺗﺮ ﻧﺪﺍﺷﺖ
ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺩ ﺟﺎﻧﮕﺪﺍﺯ ﺯﻣﻦ ﺭﻭﯼ
ﺑﺮﻧﺘﺎﻓﺖ
ﻭﻳﻦ ﺭﻧﺞ ﺩﻟﻨﻮﺍﺯ ﺯﻣﻦ ﺩﺳﺖ
ﺑﺮﻧﺪﺍﺷﺖ
ﺗﻨﻬﺎ ﻭ ﻧﺎﻣﺮﺍﺩ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺳﺎﻝ ﻫﺎﯼ
ﺳﺨﺖ
ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﻧﻮﺍﯼ ﺩﻝ ﺑﻴﻨﻮﺍﯼ ﻣﻦ
ﺩﺭﺩﺍ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﻤﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﻭ
ﺍﺷﺘﻴﺎﻕ
ﺩﻳﺮ ﺁﺷﻨﺎ ﺩﻝ ﺗﻮ ، ﻧﺸﺪ ﺁﺷﻨﺎﯼ
ﻣﻦ
ﺍﺯ ﻳﺎﺩ ﺗﻮ ﻛﺠﺎ ﺑﮕﺮﻳﺰﻡ ﻛﻪ ﺑﻲ
ﮔﻤﺎﻥ
ﺗﺎ ﻭﻗﺖ ﻣﺮﮒ ﺩﺳﺖ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺯ
ﺩﺍﻣﻨﻢ
ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺩﻝ ﺑﻪ ﭼﻬﺮﻩ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ
ﻛﻨﻢ ﻧﮕﺎﻩ
ﻛﺎﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﺠﺴﻢ ﺭﻧﺞ ﺍﺳﺖ
ﻳﺎ ﻣﻨﻢ ؟
ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﻳﻦ ﺗﻮﻳﯽ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ
ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻫﺎ
ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﺭﻧﺠﺪﻳﺪﻩ ﻣﻦ ﻣﯽ ﻛﻨﻲ
ﻧﮕﺎﻩ
ﭼﺸﻢ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭ ﺗﻮ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ” ﺁﻥ
ﺯﻣﺎﻥ
ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻢ ﺻﻔﺎﯼ ﺗﻮﺭﺍ – “ ﺁﻩ
ﺍﺯﻳﻦ ﮔﻨﺎﻩ !
ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﻨﻢ ﻛﻪ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﻭ
ﺩﺭﺩﻣﻨﺪ
ﻣﻲ ﺳﻮﺯﻡ ﻭ ﺯ ﻋﻬﺪ ﻛﻬﻦ ﻳﺎﺩ ﻣﯽ
ﻛﻨﻢ
ﻓﺮﺳﻮﺩﻩ ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺩﺍﻍ ﻭ
ﺩﺭﺩ ﺭﺍ
ﻧﺎﻻﻥ ﺯ ﺑﺎﺭ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺁﺯﺍﺩ ﻣﻲ
ﻛﻨﻢ .
ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺨﻮﺍﻥ ﺯ ﺩﻓﺘﺮ ﺷﻌﺮﻡ
ﺗﺮﺍﻧﻪ ﺍﯼ
ﺑﻨﮕﺮ ﻛﻪ ﻏﻢ ﺑﻪ ﻭﺍﺩﯼ ﻣﺮﮔﻢ
ﻛﺸﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ .
ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ” ﺗﺸﻨﻪ ﻃﻮﻓﺎﻥ “ ﻣﻦ
ﻣﺒﻴﻦ
ﺍﯼ ﺑﺲ ﺣﺪﻳﺚ ﺗﻠﺦ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ
ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ .
ﮔﻔﺘﻢ : ﺯ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺑﻴﻨﺪﻳﺶ ﻭ
ﺁﺳﻤﺎﻥ
ﮔﻔﺘﯽ ” : ﻏﻤﻴﻦ ﻣﺒﺎﺵ ﻛﻪ ﺁﻥ
ﻛﻮﺭ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻛﺮ ﺍﺳﺖ ! “
ﺩﻳﺪﯼ ﻛﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻛﺮ ﻭ
ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻛﻮﺭ
ﺻﺪﻫﺎ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻗﻮﯼ ﺗﺮ
ﺍﺳﺖ ؟
مطالب مرتبط
قلب لعنتی سلام ارسال نظر برای این مطلب
اطلاعات کاربری
لینک دوستان
نظرسنجی
شما طرفدار کدام تیم هستید؟
آمار سایت